Verbluft aan het bed

Daar zit ik weer naast een ziekenhuisbed. Een Krankenhausbett, moet ik sagen, want mijn vader ligt in Duitsland. Ik kijk er mijn ogen uit. Drie verschillende bedden met steeds slechts ruimte voor een nachtkastje er tussen. Drie bedden die wij minimaal drie jaar geleden hebben afgeschaft. Bedden die je hand- en voetmatig moet verhogen of verlagen. Mijn vader heeft een gebroken been, maar geen papegaai. Hij kan geen kant op. Aan de muur hangt geen klok, wel bladderende verf. De badkamer is anderhalve vierkante meter. Het sanitair stamt uit de middeleeuwen, maar er is warm water. Er is geen tafel of stoel op de kamer, maar dat geeft niet, want iedereen heeft bedrust en over Decubitusprävention hoor ik niemand. Mijn vader heeft een zwaar ongeluk gehad, maar zusters doen geen bloeddrukken. Of wel een afgeschaft ritueel of wellicht hier nog niet uitgevonden. Als ik vraag of ik mag blijven slapen, antwoordt de zuster een streng ‘Nein’. Geen uitleg, geen medeleven, nur nein.

De verzekering regelt dat mijn vader de volgende ochtend wordt opgehaald door een Nederlandse ambulance. Mijn vader belandt in Heerenveen, waar ik de verpleegkundigen gelukkig weer kan verstaan. Wederom kijk ik mijn ogen uit. Mijn vader heeft een supersonische tv met internetfunctie en telefoon. Vanwege de MRSA-quarantaine is er een intercom. Handig om bijvoorbeeld vóór al het verkleden te weten dat hij slechts een theelepeltje nodig heeft. Naast het bed hangt een vochtbalans. In het zicht en overzichtelijk. Handig, denk ik. Als mijn vader nuchter moet zijn, staat dat in blokletters op een bordje naast zijn bed. Niet gek, denk ik, moeilijk te missen. De verpleegkundige bijt zich vast in een haastige chirurg en vraagt of mijn vader niet even mag mobiliseren. Voor hij het weet, zit hij heerlijk even in een stoel, bij het raam en wast zij zijn haren.

Wat een verschillen, wat een leermomenten. Sommige verpleegkundigen combineren hun activiteiten handig, sommigen zeggen fantastische dingen en soms zijn het gewoon de gewoontes die me aanspreken. Naast vader-knuffelen, doe ik ook een beetje aan stagelopen. Ik snuif de Heerenveense trucjes in me op. Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik hier nog iets van kan leren.