Verpleegkundigen negeren patiënten

Ik sluit elke dienst af met de vraag: hebt u nog vragen voor mij of de dokter? De vragen beantwoord of noteer ik. Kan ik er nu niks mee, dan mag mijn collega in de volgende dienst er mee aan de slag. Geregeld wordt mijn vraag niet gesteld de volgende dag. Krijg ik in mijn dienst dezelfde vragen, maar met meer frustraties en uitroeptekens. Dat is een lelijke team- of samenwerkingsfout!

Soms zeggen patiënten nietszeggende dingen. Althans, dan denk ik dat ik het beter weet. Dan vraag ik niet aan een dokter om raad, maar adviseer ik tot ‘nog even aankijken’ met mijn kennis en kunde. In veel gevallen heb ik gelijk, maar soms niet. Zo blijkt een klacht over zere ogen, na enkele dagen, geen airco-droogte te zijn, maar een gevaarlijke infectie. Daar dacht ik dus te licht over, met grote gevolgen.

Mijn collega negeerde eens een longbloeding. Ze was zeker geen hork en het betrof hier ook geen kennistekort. Maar haar patiënt belde elke 3 minuten. Voor glazen water en kussenschudden, paracetamol en zakdoekjes. Tijdens het pillen-uitzetten klonk weer haar ‘piep!’ Mijn collega koos veiligheid boven waterglas en zette eerst de rij pillen foutloos klaar. Toen liep ze naar de bel. Helaas bleek de vrouw deze keer te bellen vanwege een longbloeding. Had mijn collega dit kunnen voorzien?

Ons vak is een sport, waarbij je niet moet vergeten te luisteren, tussen het prioriteren door. In alle drukte kan een opgeheven-wenkbrauw-van-belang je totaal ontgaan. Maar ook in rust is het lastig het unieke geval te herkennen na jaren van andere ervaringen. Het blijft moeilijk ieder mens echt te zien en je te herinneren hoeveel impact alledaagse verpleegdingen hebben op verpleegleken.

Maar hoe herken jij het verschil tussen ‘zeuren’ en alarmbellen? Heb jij weleens een belangrijk signaal gemist of genegeerd?