Verpleegkundigen zijn watjes!

Tobi Badart is een hyvende wijkziekenverzorgende die het niet eens is met de tekorten in de zorg door bezuinigingen. ‘We moeten te hard werken en te flexibel zijn,’ schrijft zij in een speciaal daartoe opgerichte hyve. ‘Patiënten moeten alles maar nemen, en de zorg wordt door de bezuinigingen steeds slechter van kwaliteit.’

In september schreef ik een blog over staken. ‘Moeten we? Zullen we?’ vroeg ik mijn mede-stakkers. Ik schreef een artikel over staken, waarin ik objectief probeerde te omschrijven wat de zorgen waren in de zorg en wat onze mogelijkheden zijn. ‘Onze verantwóórdelijkheden,’ wilde ik schrijven. Maar daar zou ik eventueel persoonlijk problemen door krijgen in mijn eigen witte jas. Nee, ik schreef wat de vakbonden vonden. ‘Staken!’ zei er één. ‘En doe dat tijdens de CAO-onderhandelingen, dan hebben leidinggevenden die het er mee oneens zijn juridisch geen poot om op te staan. Maak goede afspraken over welke minimale zorg vereist is en maak nou eens een púnt.’ Dat zei zij. Dat schreef ik. En nu schrijft Tobi Badart dat weer. En met haar ruim 6.000 andere hyvenden.

Maar waar blijft ons punt? Waar blijft de ploeg ijzersterke, overtuigde broeders en zusters? Die júist op hun clientèle passen, door actie te voeren. Die méér eisen. ‘Omdat we het waard zijn,’ vindt Eva Longoria.

Misschien moet ik het voor gezien houden, met mijn oproergekraai. Misschien moet ik accepteren dat verpleegkundigen en andere zorgenden mopperende lafaards zijn. Misschien moet ik mij erbij neerleggen dat mijn beroepsgroep ‘nou eenmaal’ niet serieus genomen wordt (en daarmee hún patiënten). Omdat we een groot hart hebben, maar een piepklein bekkie.

Misschien. Misschien hebben leidinggevenden gelijk en zijn plegen plooibare watjes.