Verplegen in Kenia: fotoverslag

Schrijfster Lydia Rood reisde langs verschillende zorginstellingen in Kenia. Haar ervaringen vormen een nieuwe doktersroman, mede mogelijk gemaakt door AMREF Flying Doctors, Simavi en Dokters van de Wereld. Kenia heeft een diepe indruk gemaakt op Lydia…

Aankomst in Kakuma, Kenia. Een gesponsord vliegtuig van de Postcodeloterij vliegt ons hierheen, maar de locals noemen het apparaat ‘het geschenk van de mensen uit Nederland’.

Het krakkemikkige ziekenhuisje in Kakuma. Ik ontmoet daar Samuel Wachira, een apotheker die op eigen initiatief een analyse maakt van het voorraadverloop. Hij is voor mij hét voorbeeld van iemand die ernaar streeft de expertise onder Afrikanen zelf uit te breiden. Hij is ook nog eens inventief: hij heeft bijvoorbeeld een hagedis om zijn voorraadkamer insectenvrij te houden. Het ziekenhuisje heeft regelmatig geen water; de dorpelingen hebben dan de leiding weer eens afgetapt voor het vee en hun velden…

Een jochie zit te wachten op zijn beurt, bang voor wat komen gaat. Ik krijg hem stil door mijn hoofd te laten zien; van alle blanken die langslopen lijken ze mij de gekste te vinden. Soms brengen ouders hun kind pas naar het ziekenhuis als eerst de ‘wonderdokter’ of de traditionele genezer heeft gepoogd ze te helpen. Dat is niet altijd bevorderlijk… Gezondheidsorganisaties proberen dan ook nauw samen te werken met deze genezers.

De chirurgen houden uren vol, de verpleegkundigen maken af en aan de operatiekamer klaar voor steeds weer een nieuwe patiënt. Er is amper tijd voor een slok water; zelf krijg ik na een uur met een operatiekapje voor al last van de warmte. Pas tegen vier uur wordt er geluncht, terwijl men om acht uur is begonnen. Wat een doorzetters!

Een arts maakt een snelle lunch na uren achtereen operaties te hebben gedaan. Ik ben diep onder de indruk en wordt stil van hoe deze mensen werken: uren lang staan in de hitte, gebrekkige materialen en ondertussen ook nog anderen opleiden.

 
Op veel van de kinderbedjes liggen moeders. Zij zorgen vrijwillig voor hun zieke kroost; die zorg is hier onmisbaar.

Veel vrouwen uit Kenia lopen na hun bevalling fistels op tussen urineweg en vagina en lekken urine. Dit komt doordat de perinatale zorg nogal gebrekkig is. Hun incontinentie zorgt voor uitstoting uit de gemeenschap en velen blijven alleen achter doordat hun mannen er met een andere vrouw vandoor gaan. Deze vrouw maakt diepe indruk op mij. Ze wacht op haar operatie: de ‘daktari’ (dokter) gaat haar van haar incontinentie afhelpen. Ze is bij voorbaat al onmetelijk opgelucht: na deze operatie hoeft ze niet langer een uitgestotene te zijn. Ik word al blij als ik naar haar kijk!

Ik ben te gast in het districtsziekenhuis in Garissa. De gebouwen zijn nieuwer, de apparatuur beter. De mensen net zo vol passie als in Kakuma.

Ik kan steeds beter tegen de operaties. Hier worden geen kwalen verholpen, maar complete levens gerepareerd. Ik kan me al beter voorstellen hoe de artsen en verpleegkundigen het volhouden, die loodzware werkdagen.

In gesprek met een verpleegkundige. Zij en haar collega’s zijn de hoofdpersonen in mijn boek. Ik ben onder de indruk van het werk van deze mensen. Het moet zo ontzettend bevredigend zijn!

Terug naar huis. Wat ik hier in Kenia gezien heb is geen uitzichtloosheid. Het is juist hoop en het begin van nieuwe levens.

• De doktersroman van Lydia over haar bezoek aan Kenia kun je gratis bestellen met dit formulier.