Verplegen is net als... fietsen

Had ik niet net een schattig baby’tje voor het eerst thuis achtergelaten? En kwam ik niet naar het ziekenhuis om te werken? Moest ik daar nou zoveel vrolijke herrie bij maken? Wist ik soms niet hoe vroeg het nog was?

Jazeker wist ik dat. Het was vier uur toen mijn schattige baby’tje mij wekte. En half vijf toen ik klaarwakker toch nog even onder ‘de wol’ dook. Het was half zes toen de wekker mij weer wakker schreeuwde. Om kwart voor zeven voelde ik de eerste kou. Op mijn fiets. Door de regen, in het donker. Net voor zevenen botste ik tussen slaapdronken collega’s richting uniformen. Het mocht de pret niet drukken.

Ik had me voorgenomen om me geen zorgen te maken. Niet omdat ik niet degene ben die vanmorgen en vanmiddag voor mijn dochter zorgt. En niet omdat ik niet meer weet waar alles ligt. Toen bleek dat ze in mijn afwezigheid even alle regeltjes hadden veranderd, trok ik mij daar niks van aan. Ook de drukte kon ik verdragen. Wassen kon ik nog. En van de grote ‘luiers’ ging ik niet balen.

Er was een patiënt die beweerde dat hij dacht dat ik nooit chagrijnig was. Een ander zei me dat ik lief was. Mijn dag was goed. Hoewel ik het in baby’s ogen wel eens denk te lezen, heeft zij mij nog nooit verteld dat ze me waardeert. En deze eerste werkdag hoor ik het van verschillende kanten. Collega’s die me enthousiast begroeten. ‘Welkom terug.’ Patiënten die me even over mijn arm strijken (is dat niet mijn werk?)

Ik injecteer en goochel met infusen of ik nooit anders heb gedaan. Verplegen blijkt net fietsen. Alleen dan warm, droog en licht. Het is kwart voor vier voor ik er erg in heb. Tijd om mijn guitige kindje op te zoeken. Als thuis blijkt dat ook daar alles zonder problemen is verlopen, weet ik het zeker: ik ben blij een werkende moeder te zijn.

Wat zijn jouw werkende moeder-ervaringen?