Wat flik je me nou?

Een kanjer van een stagiaire loopt zelfstandig over de afdeling. Ze redt zich met infusen en informeren en stimuleert als geen ander mensen vriendelijk doch dringend het bed uit. Een oud dametje is het er niet mee eens. Dat is af en toe zo met oude dametjes. De stagiaire is niet voor één gat te vangen, dus wast de vrouw haar gezicht en armen uiteindelijk zelf. Geweldig, zij is bezig met herstellen! Aan het eind van de dag noemt de vrouw mijn stagiaire echter een boosaardig loeder. Wat kan het hardwerkende meisje nog meer doen, om deze vrouw tevreden te krijgen?

Ik loop ‘grote visite’ met een hele bult specialisten. De eerste de beste antwoordt op mijn ‘goedemorgen’: ‘Hebben we geen koffie vandaag?’ Overrompeld door dit daadkrachtig communiceren beland ik terug in de keuken. Daar vraag ik mij af: wat gebeurde hier?

Wat gebeurt ons toch? Waarom laat ik dit gebeuren? Wat móet je eigenlijk zeggen? Tegen een patiënt die je goede bedoelingen en hulp verwart met martelen? Of tegen een discipline die je professionaliteit niet herkent?

Word heer en meester van je gesprek, adviseerde iemand mij, toen ik mijn gal eens spuwde over niet gehoord of gezien worden. Ga niet in op details van een meningsverschil, maar kijk naar wat er omheen gebeurt en benoem dit. Weerleg niet de mening van de persoon tegenover je, maar zet hem de spiegel voor: ‘Meneer de dokter, mevrouw de patiënt, ik wil visite lopen / u in uw zelfzorg stimuleren. U onderbreekt mijn professioneel handelen met uw vraag om koffie / volledige hulp. Dit maakt mijn goede voornemens onmogelijk. Hoe komen wij hier samen uit?’

Succes!