Wie komt mij redden?

Naar aanleiding van mijn vorige blog over actie tegen de hoge werkdruk, antwoordde Joep: ‘If you’re in a hole, stop digging.’ Als ik zijn reactie goed lees, riep hij collega’s op: We lezen over hoge werkdruk en frustraties, maar er gebeurt niets. Mensen aan bed zetten tandjes bij. Geen ongeruste bazen, dus geen hulp in ons voordeel. Stop digging dus. In ons hol niet verder graven. Maar gillen.

Ik ben de hoge werkdruk zat. Zat dat ik denk ‘houd op’ als iemand in tranen is. Dat ik mensen pas uren na een slecht-nieuws gesprek kan opvangen. Dat de zwakblazigen door mij een droog bed nodig hebben. Dat uitleg beperkt blijft tot een folder. Dat nagels groeien tot ongekende hoogten, terwijl decubitus niet wordt waargenomen of gerapporteerd. Dat fouten terugkeren, omdat er geen tijd is om te leren. Er is alleen nog tijd om te rennen en te overleven.

Ik wilde mensen beter maken en levens redden, toen ik mijn carrière begon. Nu maak ik misschien alleen het laatste nog waar. Ik weet het niet, want tijd voor evalueren blijft uit.

Gillen dus, is mijn antwoord voor Joep. Hier zit ik in dat donkere hol. Ik heb zojuist mijn schep weggelegd en mijn handen aan mijn mond gezet. Wie kan mij horen? Wie komt mij redden? En hé, hoor ik daar verderop in een hoekje een collega?

Door vakantie en komkommertijd bleven reacties op onze blogs wat uit. Nu de meesten terug zijn aan het bed en achter de pc, roep ik op: Reageer! Laat massaal weten waar jouw werkvloer is en wat daar de problemen zijn. Wat heb jij nodig om je werk kwalitatief goed uit te kunnen voeren?