Zorgdossier

Onze week is ‘goed’ begonnen… Afgelopen maandag om half elf zijn wij binnen het VTT-team bijgepraat over de manier waarop het Zorgkantoor de eisen waaraan ons zorgdossier moet voldoen heeft vertaald.

Binnen Vivent wordt druk gewerkt om te voldoen aan de HKZ-norm, de kwaliteitseisen op het gebied van de thuiszorg. Dat het zorgdossier daar ook aan moet voldoen, is logisch. Maar, weer blijkt dat het specifieke werk van het VTT-team soms heel moeilijk in een adequaat bijgehouden zorgdossier is te ‘persen’.

Neem bijvoorbeeld de palliatieve sedatie. Die wordt opgestart op verzoek van de huisarts in situaties waarin de cliënt nonrefractaire symptomen heeft. De familie heeft tot die tijd alle zorg zelf gedaan, of uitbesteed aan een andere zorgaanbieder dan Vivent. Als die zorgaanbieder dan de indicatie zo aanpast dat de vp-uren aan Vivent worden toegewezen, dan begint de bureaucratie.

Formeel moet de zorg in het dossier dan worden beschreven volgens de NANDA en de PES-structuur (ook wel POK – Probleem, Oorzaak, Kenmerk genoemd). Allereerst moet er natuurlijk gezorgd worden voor een geldig indicatiebesluit, een anamnese moet worden afgenomen, de cliënt moet een zorgovereenkomst tekenen, elk zorgdoel moet worden besproken en geparafeerd worden door de cliënt (of diens partner). O ja, en er moet een afschrift van het protocol palliatieve sedatie in de map zitten.

Als de hele papierwinkel is ingevuld ben je vaak al ruim een uur verder, maar je bent nog niet toe aan de handeling waar je eigenlijk voor kwam. Vervolgens sluit je de pomp aan nadat de huisarts de eerste bolus heeft gegeven. Anderhalve dag later (of soms nog eerder) overlijdt de cliënt. Bij het afsluiten van de zorg past een evaluatiemoment. Daar heeft op dat moment niemand behoefte aan. Vaak is zo’n evaluatie wel relevant na enkele weken. Alleen: dan geldt de indicatie voor de overleden cliënt niet meer en zul je het evalueren van de zorg moeten boeken onder AIV (Advies, Instructie en Voorlichting). 

Wij verzanden met zijn allen in een bureaucratische molen, waarbij het op papier verantwoorden van de zorg veel meer tijd en geld kost dan het daadwerkelijke zorg verlenen. Het genoemde voorbeeld kost veel meer tijd dan feitelijk nodig is. Natuurlijk moet je er de tijd voor nemen om een palliatieve sedatie op te starten. De anamnese is belangrijk, een geldig indicatiebesluit ook. Maar wij laten ons met zijn allen op deze manier ringeloren door bemoeizuchtige regelneven en –nichten die kennelijk denken dat wij niets beters te doen hebben.

En het vervelende is: we worden erop afgerekend. Het voldoen aan de HKZ-norm betekent indirect een betere honorering van de geleverde diensten. Niet de kwaliteit van de zorg, maar de manier waarop je de administratie op orde hebt, lijkt bepalend te zijn. Zoals een van mijn collega’s opmerkte: ‘Het wordt weer hoog tijd dat we met zijn allen naar het Malieveld gaan!’

Wie gaat er mee?