Blog Barbara: 'Hebben we Rachel Hazes nodig om ons beroep te promoten?'

‘Ik vind het een goede ontwikkeling hoor, dat de wereld van een zorginstelling zichtbaar wordt via het tv-programma BN’ers in het ziekenhuis. Maar zijn wij zelf niet interessant genoeg? Hebben we daar iemand als Rachel Hazes voor nodig?’

Graag wil ik het dit keer hebben over BN’ers in het ziekenhuis. Niet over de bekende Nederlanders die ik verzorgde toen ze aan mijn zorg waren overgeleverd. Daar mag ik natuurlijk niet over in detail treden.

Of nou ja, ik mag in algemene termen best wat delen. Zo herinner ik me dat ik 100 jaar geleden als leerling-verpleegkundige de bevalling van een bekende televisiepresentatrice mocht bijwonen. Of die keer dat ik met mijn controlepaal, en een bonkend hart, de kamer van een lid van ons koningshuis binnenliep om de bloeddruk te meten.

Ik probeerde zo normaal mogelijk over te komen. Het is toch spannend om zo iemand in levende lijve te zien. Uiteindelijk maakt het natuurlijk niets uit of iemand bekend is of niet. Als je in het ziekenhuis belandt, ben je kwetsbaar en verdien je professionele en persoonlijke aandacht.

Nee, met ‘BN’ers in het ziekenhuis’ doel ik op het televisieprogramma waarin 4 min of meer bekende Nederlanders ‘aan het werk gaan als stagiaire in het ziekenhuis’. Ze gaan leren van ons, de zogenaamde helden in de zorg. Om goed beslagen ten ijs te komen, krijgen ze een spoedcursus verplegen.

Vooraf was ik sceptisch. Ik was bang dat de aandacht naar de BN’ers zou gaan en dat ze over de rug van verpleegkundigen hoge kijkcijfers wilden scoren. Na de eerste serie moest ik toegeven dat het mij alles was meegevallen. Het vervult me met trots dat cabaretier Richard Groenendijk nog altijd vrijwilligerswerk doet op de afdeling oncologie van het Erasmus MC. Petje af!

En toch bekruipt me bij deze nieuwe serie weer het gevoel van moet dat nou? Ik vraag me weer af wat het doel is. Rachel Hazes laten ervaren wat het is om als verpleegkundige te werken? Of het verpleegkundige beroep op de kaart zetten? Als dat laatste het geval is, dan kan ik heel wat formats bedenken zónder bekende Nederlanders.

Ik vind het een goede ontwikkeling hoor, dat de wereld achter de deuren van een zorginstelling zichtbaar wordt. Maar zijn wij zelf niet interessant genoeg? Zijn wij zelf niet in staat om een boodschap over te brengen?