Blog Barbara: '2020 - het jaar waarin het applaus opkwam en weer stilviel'

En dan is het alweer december. De laatste maand van dit bewogen jaar, van ‘The Year of the Nurse’. De maand van terugblikken en reflecteren. Wanneer ik in de achteruitkijkspiegel kijk, zie ik vooral corona.

Ik zie collega’s in het hele land keihard werken, maar ook ziek worden en omvallen. Dan zie ik ze weer opkrabbelen, maar net voordat ze weer rechtop staan, komt er een tweede golf. Woesj! Alles in een keer weer plat.

Er is denk ik geen beroepsgroep die flexibeler is dan de onze! We hebben in het afgelopen jaar laten zien hoe hard we werken. Vaak ten koste van onszelf. We kregen eindelijk een podium om dat te laten zien. ‘Dankzij’ een wereldwijde pandemie. Verpleegkundigen en verzorgenden verschenen eindelijk aan gesprekstafels en werden echt gehoord. We kregen steun en applaus. Mensen van buiten de zorg leken te smullen van onze verhalen van achter de schermen.

We traden naar buiten. Via social media, kranten of televisie. De eens zo onbekende wereld achter de deuren van een gezondheidszorginstelling werd wat meer zichtbaar. Ironisch genoeg gingen de echte deuren overal op slot.

Nadat de wet big II-crisis vorig jaar voor tweestrijd en verdeeldheid zorgde binnen onze beroepsgroep, zorgt de coronacrisis weer voor verbondenheid. Ik voel eenheid met alle zorgmedewerkers. We stonden afgelopen jaar allemaal voor dezelfde taak: zelf rechtop blijven staan en samen zorgen voor patiënten. Met of zonder corona.

In de achteruitkijkspiegel zie ik ook de actie #meerdanapplaus. Moegestreden zorgmedewerkers, die met hulp van een paar medestanders uit de politiek en vakbonden streden voor een structurele waardering. In de vorm van een salarisverhoging.

Tot dan toe zagen we vooral onwil bij de regeringspartijen, wat zeg ik, zelfs wegrennende Tweede Kamerleden. Bang om hun vingers te branden aan deze kwestie. Ondertussen moesten zorgmedewerkers weer strijden voor hun patiënten. Wie zorgt er voor ons?

Tijdens de tweede coronagolf liepen we tegen iets nieuws aan: de Nederlander die ‘geen zin heeft in corona’ en alle maatregelen die zijn vrijheid inperken. Zorgmedewerkers op een podium? Ga toch weg, ik wil mijn moeder zien wanneer mij dat uitkomt. Wie ben jij als verpleegkundige om mij dat te beletten?! We waren blij met de extra beveiliging.

De Jerusalema-challenge viel ook niet altijd in goede aarde. Het Zuid-Afrikaanse dansje is bedoeld om tijdens de covid-19 pandemie optimisme te brengen. Collega’s van over de hele wereld omarmden de challenge, ik ook. ‘Jullie dansen terwijl er op de afdeling mensen aan het doodgaan zijn!’ of ‘Zijn jullie niet te druk hiervoor?!’ kreeg ik online naar mijn hoofd geslingerd. Ik schrok hier best van. Wat een verschil met de eerste coronagolf.

December is ook de maand van voorzichtig vooruitkijken. Er liggen weer nieuwe uitdagingen voor ons. Het is maar goed dat je niet weet welke. Maar laten we alsjeblieft zichtbaar blijven met elkaar. En delen met de buitenwereld wat ons bezighoudt. Laten we ervoor zorgen dat het podium dat voor ons ligt niet leeg blijft of zelfs weer afgebroken wordt.