Blog Barbara: 'Sommige patiënten vergeet je meteen, anderen nooit'

In haar jonge jaren als verpleegkundige nam Barbara nog wel eens een patiënt ‘mee naar huis’. Na 30 jaar ervaring gebeurt dat nog zelden, maar soms maakt een patiënt zo veel indruk dat hij haar bijblijft. Zoals de patiënt gekleed in ‘Keltische’ jutezakken.

Het verpleegkundig vak is een mensenvak bij uitstek. In de afgelopen 30 jaar verzorgde en verpleegde ik honderden, zo niet duizenden verschillende mensen. Mensen van allerlei pluimage. Zwervers, Jan-met-de-pet, bekende Nederlanders en zelfs leden van het Koninklijk Huis. Mensen die een nachtje ter observatie kwamen of patiënten die maanden opgenomen waren.

In mijn vroegere jaren als verpleegkundige nam ik nog wel eens patiënten mee naar huis. Niet letterlijk natuurlijk. Maar sommige patiënten maken nu eenmaal een enorme indruk en alles loslaten als ik naar huis ging, vond ik lastig. Tegenwoordig versta ik de kunst om zodra ik het ziekenhuis uit loop, alles achter te laten en in mijn eentje naar huis te gaan.

Geen patiënten meer in mijn gedachten. Geen casussen die zich ’s avonds thuis ineens aan mij opdringen. Na 3 dagen vrij kan ik me soms echt niet meer herinneren wie er ook weer op bed 6 lag. Als ik de naam hoor, gaat er vaak echt geen belletje rinkelen. Vergeten. Uitgewist.

Ik heb me er wel eens slecht over gevoeld. Want ben ik nu zo oppervlakkig dat ik mensen gewoon vergeet en uit mijn geheugen wis? Raakt het me niet meer? Kan het mij dan helemaal niets schelen hoe het met patiënten gaat als ik vrij ben? Ojee, dacht ik, ik ben afgestompt en moet een ander vak kiezen.

Totdat ik er met collega’s over sprak en ontdekte dat ik niet de enige was met een selectief geheugen. Eigenlijk, vonden veel collega’s, is dit heel professioneel. Je zult maar elke lastige casus met je meedragen naar huis en er ‘s nachts van wakker liggen. Dan zou je dit werk niet lang volhouden.

Ik zie het tegenwoordig dan ook als een gave om werkgerelateerde, heftige gebeurtenissen, acute situaties en menselijk leed los te kunnen laten als mijn dienst erop zit.

En toch zijn er patiënten die ik nooit meer vergeet. Een paar jaar geleden, tijdens een avonddienst, werd een opname aangekondigd van een man van begin 50 met een cva. Wij zien er velen. Maar deze situatie heb ik nog altijd helder voor de geest. De patiënt was namelijk op een Keltisch larpfestival toen hij onwel werd. Hij zag eruit als iemand uit de middeleeuwen. Zijn kleding was gemaakt van jutezakken en om zijn middel had hij een zelfgemaakte leren riem waar een zakmes aan hing.

Hij werd vergezeld door vier mede-Kelten, met een walm van kampvuur om zich heen. Al 3 dagen hadden ze geen moderne douche gezien en binnen een paar tellen was het hagelwitte bed zwart van het roet.

Een onwerkelijk tafereel. Alsof zij via een tijdscapsule in de 21e eeuw waren beland. De twee werelden pasten niet bij elkaar. Dat maakte de hele situatie onvergetelijk.

Kennelijk hoort het bij mijn verpleegkundige leven. Sommige patiënten blijven me voor altijd bij. En andere ben ik vergeten zodra ik het ziekenhuis uit loop. Het zij zo.