Daar zitten we dan. Opnieuw in lockdown. Toch vooral omdat er een ernstig tekort aan verpleegkundigen is. Als we niet serieus gaan investeren in zorgverleners dan staat onze vrijheid op het spel, stelt Hugo.
The Year of the Nurse, zoals de WHO het jaar 2020 met veel bombarie had aangekondigd, ligt nu bijna achter ons. Hebben we er iets aan gehad? Hebben we iets overgehouden aan het applaus dat we ontvingen tijdens de eerste coronagolf? Aan de foto van een ic-verpleegkundige op de cover van Elsevier Weekblad? Het is waardering zoals we die al jaren krijgen. Je koopt er niks voor.
‘Stewardessen willen geen billen wassen’, kopte het tijdschrift Zorgvisie onlangs nog. Mensen boos natuurlijk. Hoe kun je zorgverleners zo respectloos billenwassers noemen? Dat slechts 35 van de 10.000 KLM’ers de overstap wagen naar het verpleeghuis leidde tot minder ophef. Terwijl dat de kern van het probleem is. Liever een wankel baantje bij een praktisch failliete luchtvaartmaatschappij dan ploeteren in de zorg.
Ondertussen is de samenleving in een soort medische dictatuur veranderd. Gesloten cafés en restaurants, schichtige mensen met mondkapjes in de supermarkt. We zitten nu zelfs in een harde lockdown. Kritische vragen worden nauwelijks gesteld. Dat ondermijnt het beleid alleen maar. We moeten het immers met z’n allen doen.
Toch is het haast schizofreen. Inmiddels is duidelijk dat corona niet het killervirus is wat we er met z’n allen in zagen. De gemiddelde leeftijd van de mensen die sterven ligt iets boven de tachtig, vrijwel gelijk aan een normale levensverwachting. Medisch ethicus Erwin Kompanje, heus geen complotwappie, becijferde dat influenza voor jongeren zelfs bedreigender is dan corona. En toch ligt de hele samenleving plat.
Maar de ziekenhuizen zijn toch overbelast? Dat klopt. De gehele zorgsector is overbelast. De ouderenzorg, de wijkzorg, de ggz. De coronapandemie is een dikke druppel die de toch al overvolle emmer deed overlopen. Overigens loopt die emmer vaker over. Tijdens een stevig griepseizoen rijden de ambulances ook het land door met patiënten op zoek naar een bed of een spoedeisende hulp die nog wel open is.
Een nijpend tekort aan verpleegkundigen en verzorgenden is de belangrijkste oorzaak. Het riedeltje is sleets. Een hoge werkdruk, een schamel salaris, geen invloed en heel veel regels en richtlijnen. We worden de zorg praktisch uitgejaagd door dezelfde beleidsmakers die de bevolking nu oproepen zich vooral aan de regels te houden.
Daarom vind ik dat verhaal van die stewardessen zo relevant. Een gebrek aan zorg bedreigt letterlijk onze vrijheid. Maar zorg verlenen is zo onaantrekkelijk dat potentiële instromers liever iets anders gaan doen. Dat een groot deel van de mensen die wel voor het vak kiest alsnog afhaakt is helaas al langer bekend.
Over 10 jaar is het aantal mensen ouder dan 75 gestegen met 60 procent. Er zal steeds minder nodig zijn om onze wankele sector uit balans te brengen. Het kan daarom zomaar dat de mondkapjesplicht een blijvertje wordt. Dat we het testen voortzetten en uitbreiden met andere besmettelijke ziekten die het ziekenhuis ‘nodeloos’ belasten. Dat de horeca iedere winter sluit. Maar we weigeren serieus te investeren in de zorgverleners waar we zo ontzettend afhankelijk van zijn. Ik hoop dat we volgend jaar slimmere keuzes maken als samenleving.
Ginny Mooy en Nienke Ipenburg zijn lid van het Red Team. Zij volgen zeer kritisch het coronabeleid van de regering. ‘We moeten af van het idee dat chirurgische maskers in de zorg voor covid-patiënten volstaan.’
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account