Blog Hugo: 'Verpleegkundigen zijn chronisch ziek'

‘Corona is een nare exacerbatie van onze chronisch zieke beroepsgroep.’ Hugo stelt dat patiënten hun ziekte leren begrijpen en daar dan zelf regie over nemen. ‘Dat moeten wij als beroepsgroep nu ook doen.’

In kinderboeken of matige Netflix-series krijgen we vaak een naïeve visie op ziekte en herstel voorgeschoteld. Iemand is gezond, wordt ziek, gaat naar het ziekenhuis en komt daar als herboren uit. Het is een illusie die we als samenleving graag in stand houden.

De meeste mensen die we opnemen zijn immers helemaal niet gezond. Ze kampen met diabetes, hypertensie, COPD, obesitas en ga zo maar door. Daarnaast is het onzin dat we hen beter maken. Met name ouderen gaan meestal in een slechtere conditie het ziekenhuis uit dan dat ze erin kwamen. We voegen tijdens de opname heus wat toe, maar laten we het niet groter maken dan het is.

We moeten ervoor waken dat we de coronapandemie met eenzelfde naïeve blik gaan bekijken. Verlang je terug naar vroeger? Bedenk dat we voor deze crisis allesbehalve vitaal waren als beroepsgroep. Ook toen kampten we met tekorten, liepen we de benen uit ons lijf en moesten we soms wekenlang wachten op een revalidatieplek voor onze patiënten. En ook toen haakte een flink deel van onze jonge collega’s vroegtijdig af.

En als corona onder controle is. Hoe ziet onze wereld er dan uit? Het aantal 70-plussers, de groep die het meest gebruik maakt van onze diensten, zal alleen maar groeien. Terwijl het aantal potentiële collega’s juist afneemt. Ik vind het vervelend om te zeggen, maar als beroepsgroep zijn we een chronisch zieke patiënt. En corona is voor ons een nare exacerbatie. We krabbelen vast een beetje op als de crisis bezworen is, maar de oude worden we niet meer.

Het voordeel van chronisch ziek zijn is dat we precies weten wat we moeten doen. Wat adviseren we onze patiënten? ‘Spring zuinig om met je energie.’ We moeten als beroepsgroep dus goed gaan nadenken waar en aan wie we tijd besteden. Prioriteiten stellen dus. Alles doen zoals vroeger kan niet meer.

‘Praat met je naasten over je beperkingen.’ Niet makkelijk, maar het is verstandig als we artsen, bestuurders en patiënten informeren over onze toestand. Ze houden vast graag rekening met ons.

‘Hanteer een gezonde leefstijl.’ Voor patiënten doorgaans moeilijk met al die ingesleten patronen, voor ons waarschijnlijk ook. Met kleine, haalbare doelen komen we ongetwijfeld een eind. Waar beginnen we: echte pauzes in de avonddienst? Of toch meteen de onregelmatigheid aanpakken?

Uiteraard zijn er technische hulpmiddelen waar we op terug kunnen vallen. E-health en zo. We hebben er weinig mee, ik weet het, maar bedenk dat chronisch zieke ouderen ook niet voor hun lol in een traplift zitten of aan de persoonsalarmering gaan. Gewoon even wennen, dat is alles.

En last but not least, zelfmanagement. Patiënten moeten de dynamiek van hun ziekte leren begrijpen en daar zelf regie over nemen. Dat staat ons als beroepsgroep nu ook te doen. Waarom staan we er eigenlijk zo belabberd voor? Als we daar het antwoord op weten kunnen we vanuit eigen regie stappen maken in de goede richting. Veel succes!