Blog Hugo: 'Wij zijn ordehandhavers. En dat helpt ons niet'

Het is dus tijd om in opstand te komen. De normale, vanzelfsprekende gang van zaken moeten we doorbreken. Maar wie is de vijand? De bestuurder? De arts? De zorgverzekeraar? Nee. De grootste vijand van de verpleegkundige beroepsgroep zijn wij zelf.

We zorgen graag voor zieke mensen, maar diep van binnen zijn we eigenlijk handhavers van de orde. Wij bewaken de structuren van het ziekenhuis en dragen er zorg voor dat alles bij het oude blijft. Hoe meer structuur, hoe beter. We zeggen dat dit goed is voor de patiënt, maar stiekem worden we daar vooral zelf heel gelukkig van.

Onze grootste angst is immers dat de boel uit hand loopt. Mevrouw Jansen wil uitslapen. Maar straks wil iedereen uitslapen en dan loopt de organisatie spaak. Alles wat de normale gang van zaken in de weg staat, hoe klein ook, daar zijn we allergisch voor.

Weet je wat we ook heel erg vinden? Conflict. Daarom komen artsen vrijwel overal mee weg. Ze mogen ons in gebiedende wijs toespreken, beleid afspreken waar we niet achter staan of ons zelfs uitschelden. We laten het rustig over ons heen komen. Want conflict is nog veel erger. Dat raakt aan de orde. Wij kennen onze plek en zullen verpleegkundigen die hun plek niet kennen vriendelijk terugfluiten. Rust en regelmaat boven alles.

Zijn we zo braaf geboren? Sommigen misschien. Maar we hebben ons deze waarden vooral eigen gemaakt tijdens scholing, stages en eerste banen. De rebellen stopten met de opleiding of leerden langzaam maar zeker af rebels te zijn. Een onvoldoende tussenwaardering hier en een feedbackgesprekje daar doen wonderen in het temmen van de geest.

En nu zitten we met de gebakken peren. Want als de verpleegkundige beroepsgroep iets kan gebruiken is dat een rebelse houding. Dus ga eens bij jezelf te rade. Wie was je voordat je verpleegkundige werd? Is het nog mogelijk de rebel in jezelf tot leven te wekken?