Blogger Selma: 'Collega's moesten huilen van mijn blog'

Je zit nu in het tweede jaar van niveau 4, weet je al welke richting je op wil?
‘Nog niet. Eerst had ik zoiets van: nooit in de ouderenzorg. Maar na twee stages in het verpleeghuis ben ik het werken met ouderen gaan waarderen. Ik zit nu in laatste week van mijn stage in het verpleeghuis. Het best pittig hoor, elke week 32 uur werken, maar heel mooi hoe je met bepaalde benaderingswijzen, op andere niveaus dan de taal, toch contact kunt krijgen met dementerende mensen. Die benaderingswijzen leerden op school, maar in de praktijk is iedereen anders. Mensen doen dingen met een reden, ik vind het leuk om daarachter te komen. Mijn beeld van het verpleeghuis is positief bijgesteld. Ik had niet echt een beeld, wist alleen wat anderen vertelden. Over bewoners die de hele dag op hun kamer zitten, waar een urinelucht hangt.  Dat bleek dus totaal niet het geval, het was er echt superschoon. En de zorg is heel erg afgestemd op wat de bewoner wil.’

Hoe ben je met schrijven begonnen?
‘Op de basisschool deed ik al niets liever dan verhalen schrijven. Tijdens de opleiding begon ik grappige verhaaltjes te plaatsen op Facebook over wat ik bijvoorbeeld meemaakte in de trein. Later tijdens mijn eerste stage werden de verhaaltjes serieuzer van toon. Dat was soms best eng, niemand van 18 doet dat, het meeste wat op Facebook voorbijkomt, is toch vrij oppervlakkig. Mijn huidige stage op de allerzwaarste afdeling van het verpleeghuis was een wereldschok voor mij. Vorig jaar werkte ik op een somatische afdeling, bijvoorbeeld met mensen die halfzijdig verlamd waren, dat was totaal anders. Tijdens deze stage schreef ik echt om wat ik meemaakte van me af te schrijven.  De verhalen hield ik aanvankelijk voor mezelf. Toen ik ze liet lezen aan een vriendin en de mentor, vonden ze allebei dat ik ze moest opsturen.’

Dat heb je gedaan en de redactie vond ze zo goed dat we vroegen als vaste blogger. Wat zou je willen bereiken met je blogs?
‘Het schrijven doe ik om te beginnen voor mezelf, zodat ik mijn ervaringen kwijt kan. Maar ik schrijf ze ook voor collega’s. Zodat ze begrijpen dat voor stagiaires een heleboel niet zo vanzelfsprekend is. Daar wordt hun begeleiding alleen maar beter van. Tijdens deze stage werd ik voor mijn gevoel in het diepe gegooid. De medewerkers werkten er allemaal al jarenlang. Ze waren vergeten hoe zwaar het is voor een meisje van 18. Die reacties kreeg ik van collega’s ook terug op mijn eerste blog. We hebben helemaal niet beseft hoe dat moet zijn, zeiden ze. Twee collega’s moesten er zelfs van huilen. En verder zit er veel beweging in de zorg. Ook daarover wil ik gaan bloggen, vanuit het gezichtspunt van een leerling.’