Verpleegkundige Thomas Groen (26) was van te voren gewaarschuwd dat het werken in deze coronatijd zwaar zou zijn. Als hij in twee nachtdiensten patiënten ziet sterven wordt het hem even te veel.
De arts vertelt dat haar echtgenoot is overleden. Zij zegt: ‘Dat is mooi.’ Mijn collega en ik verbreken hun laatste fysieke contact door zijn hand uit de hare te halen, trekken voorzichtig het gordijn tussen hen dicht en beginnen met het afleggen van meneer.
Twee nachtdiensten achter elkaar op de covid-19 afdeling zijn nogal heftig verlopen. Ik dacht voorbereid te zijn op het ziektebeeld en zijn gevolgen, maar het valt me zwaar. Zuurstof afbouwen lijkt op touwtrekken, alleen zie je niet hoe groot en sterk je tegenstander is. Het lijkt wel alsof ze aan de andere kant elkaar afwisselen.
Het ene moment win je en heeft de patiënt minder zuurstof nodig, het andere moment wint covid-19 en heeft de patiënt meer zuurstof nodig, of erger. Het covid-19 team bepaalt de uitslag en het enige wat wij kunnen doen is zo hard mogelijk trekken om te winnen. Het echtpaar staat tegenover een reus en neemt de bocht van de dood.
De hele situatie ervaar ik als heftig. Ik bel met mijn ouders om het verhaal te vertellen. Mijn moeder sluit het gesprek af met ‘Houd je taai bikkel, we zijn trots op je. We houden van je en hopelijk heb je vannacht een rustige dienst.’
Maar niets is minder waar. Voor ik uit isolatie ga voor een pauze, zeg ik tegen mijn collega: ‘Zou jij straks even bij die mevrouw willen kijken? Ik vertrouw het niet. Dit zou wel eens iemand kunnen zijn die je plotseling dood in bed vindt.’ Iets na 06:00 vind ik haar niet dood in bed, maar naast het toilet.
Ik druk op de noodbel en start de reanimatie in de badkamer. Haar ribben breken onder mijn handen. Als het reanimatieteam er is, zegt de anesthesioloog direct: ‘Ze moet uit de badkamer, we intuberen haar hier op de grond.’
Ongeveer 45 minuten later vraagt de anesthesioloog aan iedereen of ze het eens zijn met het besluit om te stoppen met reanimeren. Als laatste kijkt ze mij aan en vraagt ‘Jij ook?’. Ik antwoord met ja en ze stopt met reanimeren: patiënt overleden.
Nog nooit eerder voelde ik mij zo machteloos.
De reanimatie wordt nabesproken, met aan het einde iets als ‘Succes en sterkte allemaal, blijf erover praten als je dat nodig hebt en welterusten voor straks’. Daarna leg ik met een collega mijn tweede patiënt in twee dagen af.
Eenmaal thuis douche ik, alsof ik de stress van mij kan afspoelen. De gedachte dat mijn handen iemands laatste hartslagen waren, geeft mij de koude rillingen over mijn lijf en ik moet naar buiten voor frisse lucht. Ik bel met mijn hoofdverpleegkundige, wat mij kalmeert.
Gelukkig kan ik wel slapen. Daarna vertel ik mijn verhaal aan mijn huisgenoten en zit een tijdje verslagen op de bank. Iemand knakt zijn vingers, mijn hart klopt meteen in mijn keel. Ik hoor de ribben weer breken en zie haar levenloze blik voor mij.
Ik kijk op mijn telefoon en zie een berichtje: ‘Hé Thomas, hoe is het met je? Hoorde dat je een heftige dienst hebt gehad, pas je een beetje op jezelf? We zijn er voor je.’
Voor dit alles begon, werd verteld dat het een zware tijd zou worden. Ik besefte niet hoe zwaar. Het is nog steeds onwerkelijk. Ik realiseer me dat erover blijven praten, en er voor elkaar zijn als collega’s het enige is wat wij kunnen doen om mentaal overeind te blijven.
Dus aan iedereen: blijf vooral lieve berichten naar elkaar sturen en elkaar steunen. En blijf naar elkaar lachen, ondanks alle ellende. Want een goed voorbeeld, doet goed volgen. #lachmetjeogen
Thomas Groen is verpleegkundige in Amsterdam UMC, locatie AMC. Hij startte deze week de actie #lachmetjeogen, daarover lees je hier alles >>>
Eerder dit jaar schreef hij een mooie blog over het omgaan met de dood van een jonge patiënt, ‘In stilte huil ik met haar mee’ >>>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account