Verpleegkundige Thomas start positieve actie #lachmetjeogen

Thomas Groen (26) is verpleegkundige op de afdeling interne geneeskunde van Amsterdam UMC, locatie AMC. Met de actie #lachmetjeogen wil hij patiënten en collega’s een hart onder de riem steken in deze tijd van beschermende kleding en neusmondmaskers.

De patiënten en zorgverleners op de covid-19 units kunnen vast iets vrolijks gebruiken, dacht Thomas Groen na weer een dienst in beschermende kleding. De ogen van de verpleging krijgen door die kleding een belangrijke rol in de communicatie met patiënten. Daar wil hij aandacht voor vragen.

1 Wat houdt de actie in?

‘Het idee is simpel: laten we positieve foto’s en filmpjes rondsturen via social media en daar #lachmetjeogen aan toevoegen. De hashtag kun je daarna ook volgen. Dan heb je alleen maar positieve berichten onder elkaar.

Om er aandacht voor te vragen heb ik zelf een filmpje gemaakt. Je ziet daarin een aantal collega’s en mijzelf met spatbril en neusmondmasker. Vooral de ogen vallen op. En aan het einde staat #lachmetjeogen. Het zou leuk zijn als het filmpje viraal gaat met die hashtag. Hopelijk straalt het ook positief af op verpleegkundigen, maar dat is niet het hoofddoel.’

Dit is het filmpje #lachmetjeogen:

2 Wat wil je bereiken?

‘Dat verpleegkundigen zich nog iets bewuster zijn van de communicatie via hun ogen. We kunnen echt het verschil maken. Patiënten een beetje vertrouwen geven met onze blik. Als wij blij uit onze ogen kijken, dan heeft dat vast een positief effect op de patiënt. Het geeft hem vertrouwen in een situatie waar niemand van weet welke kant het zal opgaan.

Ik wil dus graag iets positiefs doen voor patiënten en collega’s. Ik hoop dat de kijkers van het filmpje eventjes blij zijn, en het naar anderen doorsturen.’

3 Waarom deze actie?

Thomas: ‘Ik werkte de afgelopen twee weken op een covid-19 unit. Daar liggen patiënten die in hun uppie op de afdeling liggen, als ze geluk hebben kunnen ze met het thuisfront bellen. Het is voor veel mensen best angstig, ze zijn hondsberoerd en vragen zich af of ze naar de ic moeten. En dan kijken ze ook nog eens tegen ons aan, in die rare spacepakken. We blijven ook zo veel mogelijk op afstand. Een troostende hand op een arm is er niet meer bij.

Ik wil graag iets vrolijks doen in een tijd die voor veel mensen zwaar is. Iets leuks doen voor patiënten maar ook voor alle zorgverleners die zo keihard werken. Werk hard, lach naar elkaar, luister naar elkaar, steun elkaar. Samen kunnen we dit!’