Gastblog Jet: ‘Zelfs die ene sterke collega is nu op’

Een gesprek met collega’s over het rooster van september is voor verpleegkundige Jet Boumeester aanleiding om alle gedachten die ze al maandenlang heeft, voor Nursing op papier te zetten. ‘Wat het afgelopen anderhalf jaar van het zorgpersoneel gevraagd is, is niet normaal.’

Hier zit ik dan, om 1 uur ’s nachts, met mijn laptop op schoot na een avonddienst omdat ik nog niet kan slapen. Was het zo’n hectische avonddienst? Nee, niet eens. Het was een kort gesprekje met collega’s na mijn dienst, wat ertoe leidde dat ik dit nu zit te typen.

We hadden het over het rooster van september dat vandaag bekend werd gemaakt. September wordt heftig. Heftiger dan de vakantiemaanden juli en augustus, die altijd druk zijn. Maar nu gaat de drukte in september gewoon door.

Van het een op het andere moment kwamen er tranen. Tranen die niet meer te verstoppen waren achter een glimlach. Tranen met de woorden ‘Ik ben gewoon zo moe…’

Gek genoeg was ik het dit keer niet die moest huilen, maar een van de collega’s. Een collega met ontzettend veel kennis en ervaring en die zo goed is in haar vak. Een collega die liever niet de aandacht op zichzelf vestigt en er altijd is voor anderen. Zelfs die collega is nu op.

Afgelopen mei werd onze afdeling eindelijk weer een revalidatie-afdeling, na driekwart jaar cohort te zijn geweest voor covid-patiënten. Dit gaf ons als team eindelijk weer een beetje hoop. Er leek weer licht aan het einde van de tunnel te schijnen. We hoopten op wat minder chaos en weer wat stabiliteit.

Nu stromen de revalidanten ineens weer binnen en moeten we door. Deze omschakeling is ontzettend dubbel en het put ons uit. Collega’s hebben vakantie maar komen nog steeds niet uitgerust terug. En als je al uitgerust van vakantie terugkomt, dan ben je binnen een paar dagen weer terug op het stressniveau van voor de vakantie.

En dan is voor september de bezetting officieel nog ruimer ingepland dan eigenlijk de bedoeling is. We rennen nu al de benen onder ons lijf vandaan en dan moet er eigenlijk nog een tandje bij.

Wat het afgelopen anderhalf jaar van zorgpersoneel gevraagd is, is niet normaal en het lijkt niet te stoppen. Waarom we dan met z’n allen toch in die zorgsector blijven werken vraag je je af? Omdat wij het niet over ons ‘zorghart’ kunnen verkrijgen om onze patiënten in de steek te laten. Onze patiënten van wie wij soms de volle laag krijgen omdat we er niet altijd snel genoeg voor ze kunnen zijn, maar ook de patiënten die heel goed begrijpen dat er nog vier anderen ook op hun belletje gedrukt hebben voor hulp.

Natuurlijk was de waardering in de vorm van een zorgbonus hartstikke welkom. Maar er wordt nog altijd met meer bewondering gekeken naar een software engineer die een Tesla rijdt, dan naar iemand die ‘billen veegt’ voor zijn/haar werk en ’s nachts naar huis rijdt in een Citroën C1.

Sterker nog: pakketbezorgers krijgen door de coronacrisis een structureel hoger uurloon. En zorgpersoneel krijgt applaus. Begrijp me niet verkeerd, pakketbezorgers werken ook ontzettend hard en krijgen een hoop gezeik over zich heen. Die verhoging was hartstikke terecht, maar het verschil in waardering is scheef. Het maakt het werken in de zorg niet aantrekkelijker.

Ik krijg sinds kort specialistische hulp, omdat ik juist toen de coronadrukte afnam erg somber werd. De wereld ging weer door en ik stond al zo lang in de overlevingsstand dat ik niet meer wist hoe ik weer terug naar de gewone wereld moest. Ik voelde me zo ontzettend onbegrepen.

Ik merk nu pas dat collega’s dit ook zo ervaren. Heel lang is er de tijd, ruimte, maar vooral energie niet geweest om dit met elkaar te bespreken. We lijken hier als team nu pas aan toe te zijn, maar we moeten wederom door.

Ik reed een uurtje geleden naar huis in mijn Citroën C1. Naar het appartementje dat ik in mijn eentje van mijn zorgsalaris net kan betalen. Mijn masker kon weer af en toen kwamen alle gedachten.

Ik dacht aan de collega die zojuist haar tranen niet meer tegen kon houden, maar vervolgens haar masker weer opzette omdat zij net begon aan haar nachtdienst en er al weer een patiënt gebeld had voor hulp. Mijn collega die nu acht uur lang alleen aan het werk is op een schemerige afdeling. Mijn collega bij wie ik de moed in de schoenen zag zakken toen zij de woorden ‘Ik ben gewoon zo moe…’ uitsprak bij het opkomen van haar tranen. Die collega die zo sterk leek, maar nu brak.

En zo zijn er heel veel. Tijdens deze pandemie werden zorgmedewerkers ‘helden’ genoemd. Helden zonder cape, al leken die isolatieschorten daar verdomd veel op. En misschien was de vergelijking niet eens onterecht, maar we zijn ook gewoon maar mensen. Mensen met gevoel en zonder eindeloze energie. Helden zonder superkrachten.

Jet Boumeester is 27 en student hbo-v. Werken op een revalidatie-afdeling leek haar een leuke uitdaging met haar achtergrond als fysiotherapeut, echter werd dat al snel een cohort-afdeling voor covid-patiënten.