3 vragen over vrijwilligerswerk in vluchtelingenkampen

Vierdejaarsstudent mbo-v Hendrik de Kok (25) besloot verpleegkundige te worden toen hij vluchtelingen hielp op het strand van Lesbos. Hij werd op 18 november op de Dag van het mbo verkozen tot Landelijke Mbo Ambassadeur 2019, vanwege zijn werk als ‘mensenhelper’.

Hendrik de Kok, vierdejaars student mbo-v bij ROC Tilburg, deed vrijwilligerswerk in meerdere vluchtelingenkampen. Momenteel is hij stagiair bij het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis. In 2018 liep hij nog 4 maanden stage in een ziekenhuis in Gambia. 3 vragen aan deze student verpleegkunde, tevens de Landelijke Mbo Ambassadeur 2019.

1 Je werkte al in diverse vluchtelingenkampen. Wat deed je daar?

‘In Lesbos in Griekenland hielp ik vluchtelingen opvangen die net met bootjes aankwamen. In Duinkerke in Frankrijk bracht ik vrachtwagens met goederen naar het vluchtelingenkamp. In Idomeni, vlakbij de Macedonische grens, zamelde ik geld in en kocht ik bananen, die ik uitdeelde aan de meest kwetsbaren van het kamp. In het begin waren dat 200 bananen per dag, uiteindelijk hadden we er dagelijks 3000 tot 4000. Voor dit initiatief stuurde ik 25 vrijwilligers aan.’

2 Waarom maakte het werk in vluchtelingenkampen dat je verpleegkundige wilde worden?

‘Ik zag veel mensen die medische hulp nodig hadden. Zoals mensen met botbreuken, met grote wonden en kinderen die gereanimeerd moesten worden. Er was niet altijd iemand die hen kon helpen. Ik dacht: als ik verpleegkundige word, kan ik er ook op dit soort momenten zijn voor mensen in nood.’

3 Je liep 4 maanden stage in een ziekenhuis in Gambia. Hoe gebruik je jouw ervaringen in je werk als verpleegkundige?

‘Als ik één ding heb geleerd is het relativeren. Naar Gambia ging ik met een auto vol medische spullen: bloeddrukmeters, verband, sondevoeding, spuiten en naalden. Wij hebben die spullen hier in principe altijd beschikbaar, in zo’n land is daar altijd een tekort aan.

Ik stond op een afdeling waar in 24 uur 15 bevallingen werden gedaan. Soms waren er onvoldoende verloskundigen, uit nood heb ik één bevalling zelfstandig begeleid. Ook kregen we te maken met dodelijke slachtoffers van verschillende auto-ongelukken.

Maar er waren ook mooie momenten, zoals de geboorte van een tweeling. Dit was een erg moeizame bevalling en het laatste kindje, een meisje, kwam zonder hartslag ter wereld. Na reanimeren lukte het ons om toch een ademhaling en hartslag te krijgen.

Dit soort ervaringen neem ik de rest van mijn leven mee, ze helpen me de rust te bewaren, zelfs op de meest hectische momenten. Uiteindelijk wil ik bij Artsen zonder Grenzen gaan werken. Maar eerst wil ik bijzondere verhalen van mbo-studenten delen en ervoor zorgen dat mensen door hen geïnspireerd raken.’