Blog Barbara: '3x raden wat mijn dochter wil worden!'

Toen Barbara 16 jaar was, schreef haar moeder de aanmeldingsbrief voor de inservice A-opleiding. Bars dochter doet het gelukkig allemaal zelf.

‘Enorme toename hbo-v-studenten’ kopte Nursing eind vorig jaar. Wat een prachtig bericht. Goed nieuws dat er meer jonge mensen kiezen voor ons mooie verpleegkundige vak. Toch vraag ik mij af wat deze toename veroorzaakt. Dat verpleegkundigen steeds zichtbaarder zijn? Geven we met z’n allen een goed voorbeeld?

Komt het door de coronacrisis en willen jongeren bewust iets betekenen tijdens pandemieën en andere rampen? Wat maakt het vak verpleegkunde nu ineens aantrekkelijker dan voorgaande jaren?

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn enthousiasme in de afgelopen jaren eerder wat afgenomen is. De toenemende werkdruk, de administratielast en de wisselende diensten hebben zijn tol geëist. Nog altijd vind ik mijn beroep het allermooiste dat er bestaat.

Maar als ik in deze tijd een beroepskeuze had moeten maken, weet ik niet of het weer verpleegkundige zou worden.

Voor mijn eigen beroepskeuze moet ik 30 jaar terug. Ik was met alles bezig, behalve met de vraag wat ik later wilde worden. Toch werd van mij verwacht dat ik op mijn 16de al wist welk beroep bij mij zou passen. Mijn inner-puber wist vooral precies wat ik allemaal niet wilde.

Ik weet nog steeds niet of mijn moeder toen al een verpleegkundige-in-de-dop in mij zag of dat ze mij die kant op heeft gestimuleerd omdat zíj graag verpleegkundige had willen worden. Ik zie me nog mokkend met de door mijn moeder geschreven sollicitatiebrief naar de brievenbus lopen.

Ik moest hem zelf op de post doen: ‘Dan doe je er zelf ook een beetje moeite voor.’ Maar het pakte goed uit en ik ben mijn moeder dankbaar voor haar vasthoudendheid.

Als ‘oude rot in het vak’ sta ik niet altijd stil bij al die jongeren die zich aanmelden bij een zorgopleiding. Voor sommigen staat de keuze al jaren vast, maar er zitten vast ook jongeren bij die net als ik vroeger, een minder bewuste keuze hebben gemaakt.

Dit jaar is het anders. Want bij al die hbo-v-aanmeldingen zit dit keer die van mijn eigen dochter. In tegenstelling tot mijn moeder heb ik haar niet gepusht. Als klein meisje zei ze al: ‘Ik word ook zuster, net als mama’. Ze liep wel eens een dagje met mij mee.

In een veel te groot wit uniform mocht ze klusjes doen. Ze glom van trots en wist zeker dat ze ook in het ziekenhuis wilde werken. Tot het moment dat ze echt moest kiezen. Toen wist ze het ineens niet meer zo zeker en koos ze voor een andere opleiding. Het bleek niet de goede keuze.

Mijn trotse verpleegkundige en moederhart maakte een sprongetje toen ze vertelde dat ze tóch naar de hbo-v wilde. Ze krijgt haar hele leven via mij mee wat het verpleegkundige-zijn inhoudt. De nachtdiensten, de weekenden werken, de heftige verhalen, de vermoeidheid, maar ook zeker het enthousiasme en de liefde voor het vak.

Ik vind het wel een momentje hoor. Het besef dat ik nu zelf mede voor de nieuwe generatie verpleegkundigen heb gezorgd. We kunnen ons verheugen op een nieuwe lichting zorgtoppers!