We zitten weer in een gedeeltelijke lockdown. Door de huidige maatregelen moeten we onze sociale contacten beperken, wat effect kan hebben op de geestelijke gezondheid. En de gevolgen daarvan merk ik zowel in mijn opleiding als werk.
Voor sommige van mijn cliënten valt de dagbesteding weg. Vaak één van de weinige momenten van sociaal contact die ze nog hadden. Een cliënte van mij die hier veel moeite mee heeft is in het najaar sowieso al snel somber. Toen ik laatst wegging zei ze: ‘Ga je nu alweer weg? Het is juist gezellig!’. Het liefst blijf ik uren zitten. Maar er wachten meer cliënten.
Later die dag kom ik bij een cliënt van ongeveer mijn eigen leeftijd. Hij heeft psychische problemen en is hiervoor al lang in behandeling bij een GGZ instelling. Tijdens de eerste golf lagen zijn groepsbehandelingen stil en was hij veel meer thuis. Hij zag het toen regelmatig niet meer zitten. De angst dat dat mogelijk weer gaat gebeuren, doet zijn geestelijke gezondheid en herstel momenteel geen goed.
Als ik dit soort dingen signaleer, rapporteer ik ze altijd. Zo maak ik mijn collega’s bewust van mijn bevindingen en kunnen zij alert zijn of ze hetzelfde zien. Als ik het echt niet vertrouw bel ik meteen de wijkverpleegkundige zodat er eventueel andere acties gedaan kunnen worden, zoals het inschakelen van een psycholoog.
De andere kant van de coronadip zie ik bij mijn medestudenten. Studentenpsychologen zien een enorme piek in het aantal aanmeldingen, schrijft De Volkskrant. Tijdens de eerste lockdown dachten veel studenten nog: schouders eronder, we komen erdoorheen. Nu hebben veel studenten een gevoel van moedeloosheid en uitzichtloosheid, meldt het artikel.
Nu heb ik daar zelf niet in die mate last van, maar ik begrijp het wel. Ik schreef al eerder dat ik het fysieke contact met klasgenoten miste. Mij helpt het dan om even te videobellen met een vriend/vriendin. Of een wandeling te maken in de buitenlucht.
Het raakt mij dat zoveel mensen psychische problemen krijgen door de gevolgen van corona. Of je nou student bent of gediplomeerd: merk jij dat de sombere gevoelens de overhand hebben, zoek dan hulp! Praat erover met een vriend, partner, familielid of ga naar de huisarts. Overigens bestaan er ook speciale hulplijnen voor verpleegkundigen, zoals deze hulplijn van V&VN – als je even je hart wilt luchten.
En zullen we elkaar een beetje in de gaten houden? Want het is zo makkelijk om je masker op te zetten voor de buitenwereld!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account