Blog Renée: 'Als bijna-verpleegkundige in de verdediging'

Spannende dag… Vandaag moet ik mijn afstudeerartikel verdedigen, zoals dat zo keurig wordt genoemd. Bij mijn opleiding noemen ze het een referaat; behalve het presenteren van mijn bevindingen moet ik na afloop ook aanbevelingen doen aan de praktijk en tot slot een plenaire discussie starten. Aan de hand van een aantal stellingen moet ik het publiek prikkelen om over mijn onderwerp in discussie te gaan.

Pittig.. want het onderwerp waar ik over geschreven heb, vind ík wel interessant, maar vinden mijn klasgenoten dat ook? Die hebben de afgelopen twintig weken heel ergens anders over nagedacht. Een beetje luisteren naar een presentatie kan iedereen wel, maar ook echt meepraten over een onderwerp… Ik vroeg het me af. Dan moeten het wel hele interessante stellingen zijn, een beetje persoonlijk misschien, of lekker ethisch?

Mijn klasgenoten en ik wisten we dat het een lange dag zou worden; acht studenten die gaan afstuderen, allemaal bijna een uur aan het woord… pff, dat wordt nog pittig om de aandacht erbij te houden. En ik was als allerlaatste aan de beurt. Gelukkig hadden we lekkere hapjes meegenomen, om er het beste van te maken. We zijn ten slotte nog (maar even) studenten en die maken overal een feestje van.

Op zich was ik helemaal niet zo zenuwachtig. Ik had mij goed voorbereid en wist wat ik wilde vertellen. Mijn ouders zouden komen kijken en sowieso trots op me zijn. Mijn artikel was goed beoordeeld en dit referaat was voor mijn gevoel meer een formaliteit dan een nieuwe opdracht waar veel vanaf zou hangen. Maar goed, ik kreeg er een cijfer voor, dus ik wilde mijn best doen! 

Niet-pluisgevoel verpleegkundigen
Het niet-pluisgevoel was er altijd al in de verpleging, maar werd lange tijd niet erkend. Wist je dat? Hier lees je hoe dat zit >>> 

Boven verwachting deed iedereen het ontzettend goed. Heel uiteenlopende onderwerpen werden op de kaart gezet en vol verpleegkundige passie verdedigd en verteld: van laaggeletterde patiënten, naar het melden van fouten tot mijn eigen onderwerp ‘het niet-pluisgevoel over de vitaal bedreigde patiënt’.

Ik heb ontzettend veel van de anderen geleerd. In één lange dag heb ik misschien wel meer geleerd dan sommige studieblokken bij elkaar. Wat een verschil als iemand vol passie vertelt, dan dat een willekeurige PowerPoint wordt gegeven omdat het in de studiegids staat.

Het viel me op dat bijna alle aanbevelingen die gegeven werden met name over bijscholing van de verpleegkundigen gingen. Dus ondanks dat ik nu klaar ben met de opleiding, begint het echte leren eigenlijk nu pas. Er valt nog zoveel meer te weten en te ontwikkelen. Aan de ene kant ben ik er wel een beetje klaar mee, maar aan de andere kant wil ik zo goed mogelijk worden en zie ik dat leven lang leren wel zitten.

Kom maar op met die uitdagingen, kwaliteitsverbeteringen, moeilijke casussen en afdelingsculturen. En voor de verpleegkundigen die dat niet zien zitten, wil ik daar best de discussie mee aan gaan. Per slot van rekening heb ik genoeg geoefend om de verdediging in te gaan en het beste uit dit prachtige beroep te halen. 

(PS Ik heb het gehaald!) 

In haar vorige blog vraagt Renée zich af wanneer ze zich bekwaam zal voelen. Veel collega’s waren daar benieuwd naar, want de blog werd vaak gelezen >>>