Blog Renée: 'Hoe voorkom ik een burn-out?'

Volgens Engelse onderzoeken is gebleken dat verpleegundigen gemiddeld na vijftien jaar werken emotioneel op zijn. Ik hoorde dit twee weken geleden tijdens het COHEHRE Congres, en zette mij wel even aan het denken.

COHEHRE is een jaarlijks congres voor zorgprofessionals en studenten uit heel Europa. Vanuit de Hogeschool Utrecht mogen ieder jaar twee studenten deelnemen aan dit congres, en dit jaar was ik één van de gelukkigen die haar paspoort en koffer mochten pakken voor een weekje Engeland. Want in Engeland, Derby, vond COHEHRE dit jaar plaats. Samen met zo’n 50 medestudenten van verschillende gezondheidszorg-opleidingen uit verschillende Europese landen kwamen we samen op de universiteit van Derby. Een stad die overladen is met beelden en herinneringen aan Florence Nightingale, omdat zij en met name haar familie hier voor lange tijd gewoond hebben. Voor de verpleegkundestudenten onder ons natuurlijk een heel leuk weetje!

Een lezing over emotionele veerkracht, ofwel emotional resilience bij zorgprofessionals, staat me nog goed bij. Uit Engelse onderzoeken is gebleken dat een verpleegkundige, door alles wat zij tijdens haar werk meemaakt, gemiddeld een houdbaarheidsdatum heeft van 15 jaar, voordat zij het emotioneel niet meer trekt.  

15 jaar! Dat betekent dat ik volgens de statistieken op m’n 38^e overspannen thuis zit. En waarom? Omdat we met z’n allen een zorgsysteem in elkaar hebben gezet waarbij we kwetsbare groepen willen helpen, ondersteunen, in willen sluiten, ‘resilient’ willen maken, terwijl we hierbij vergeten om op onszelf te letten? Das toch vreemd.

Nogal wat wijkverpleegkundigen willen een andere baan vanwege de hoge werkdruk, bleek uit een Nursing poll >>>

Dagelijks hebben verpleegkundigen en andere zorgprofessionals te maken met hoge werkdruk, lange dagen, groot verantwoordelijkheidsgevoel, vreugde, maar vooral veel verdriet en leed. Dit alles is niet niks en zorgt ervoor dat we na 15 jaar hard werken, niet meer weten waarom we eigenlijk ons bed nog uit zouden willen komen. Waarom investeren we niet wat meer in onszelf? Want als je niet voor jezelf kunt zorgen, dan kan je ook niet voor een ander zorgen. 

Ik zit nu in de laatste maanden van mijn opleiding en als ik kijk naar wat ik allemaal heb geleerd, is dat vooral hoe ik patiënten en kwetsbare groepen moet helpen met de middelen die we hebben. Zolang bij de patiënt de draagkracht maar groter blijft dan de draaglast, dan houdt ‘ie het wel vol. We leren waar we bij patiënten op moeten letten en dat mantelzorgers niet overspannen mogen raken. Maar binnen de opleiding kan ik me amper herinneren dat we geleerd hebben hoe we onszélf staande kunnen houden. Want zeg nou zelf… 15 jaar totdat je geen plezier of veerkracht meer hebt om je werk te doen, is toch schokkend kort?!

Ik denk dat het belangrijk is dat je tijdens de opleiding al leert hoe je om moet gaan met alles wat we gaan tegenkomen, zodat in de toekomst iedereen tot z’n 67^e kan blijven doen wat hij/zij het liefste doet. En dat je niet iedere 15 jaar overspannen thuis zit. Oké, misschien chargeer ik een beetje… maar de Engelse cijfers logen er niet om, en zoveel verschillen zijn er niet tussen Engeland en Nederland.

Tja, hoe blijf je in balans? Laat je inspireren op het Nursing symposium ‘Zorgprofessional in Balans’, op 17 juni in Ede >>> 

Op dit moment wordt in Nederland een nieuw verpleegkunde-curriculum geschreven, dat aansluit bij het nieuwe profiel van de verpleegkundige van de toekomst. Laten we de zorg verbeteren, en beginnen bij onszelf. Dat zou Florence Nightingale vast en zeker gewild hebben, toen zij in Derby begon als verpleegkundige.