Blog Renée: 'Wanneer voel ik me bekwaam?'

Zo’n twee jaar geleden schreef ik een blog over hoe een praktijkexamen gaat, de stress die het met zich mee brengt en hoe lastig het kan zijn om in een korte momentopname te laten zien wat je waard bent. Maar zodra de toets goed is afgesloten ben je zogezegd bevoegd en bekwaam om bijvoorbeeld een intramusculaire injectie te zetten.

Ik weet nog wel de eerste keer dat ik zo’n injectie bij een patiënt zette. Ik liet het de patiënt niet blijken, maar vond het best spannend om te doen… Nu worden handelingen makkelijker, naarmate je het vaker doet, maar je moet wel blijven nadenken. Voordat ik deze bij een patiënt tijdens mijn tweede stage moest injecteren, had ik gelukkig wel al kunnen oefenen op een klasgenootje. Dat scheelt toch. Een klasgenootje weet dat zij daarna ook op jouw mag prikken, terwijl een patiënt niet voor z’n lol in die stoel zit.

Wat ik tijdens stages gemerkt heb is dat het per stageplek verschilt welke vaardigheden je kunt uitvoeren, zowel verpleegtechnisch als communicatief. Niet alle verpleegtechnische handelingen komen op iedere afdeling voor en ik kan me zo voorstellen dat een gesprek met een patiënt op een oncologieafdeling een hele andere lading kan hebben dan met iemand van de dagbehandeling. En zo is dat natuurlijk ook met bepaalde technische vaardigheden. Logisch.

Niet bekwaam
Blogger Nicole is wijkverpleegkundige en ziet dat er te weinig bekwaamheid is in de wijk. Dat lees je hier >>> 

Ik zit nu in de laatste weken van mijn opleiding. Daarna mag ik mijzelf hbo-verpleegkundige noemen. Wordt straks dan ook van mij verwacht dat ik alle vaardigheden beheers? Want tijdens mijn stages zijn een aantal verpleegtechnische vaardigheden wel aan bod gekomen, maar lang niet allemaal. Zo heb ik, op het oefenen voor m’n praktijktoets na, nog nooit een neusmaagsonde ingebracht bij een patiënt. Natuurlijk heb ik geleerd hoe het moet en heb ik laten zien dat ik bekwaam ben, maar dat was wel twee jaar geleden. Hoe bekwaam ben ik dan nu eigenlijk nog…?

Voordat ik aan sommige stages kon beginnen moest ik, vanuit instellingsbeleid eerst een reanimatiecursus doen, ondanks dat ik dat tijdens de opleiding ook gehad heb. Daarnaast heb ik gezien dat collega-verpleegkundigen soms jaarlijks worden opgeroepen om te laten zien dat zij nog steeds bekwaam zijn voor bepaalde handelingen die zij regelmatig uitvoeren. Goede zaak, vind ik. Want ondanks dat je een bepaalde handeling vaak doet en het waarschijnlijk goed kunt, leer je tijdens deze scholingen ontwikkelingen die plaatsvinden, waardoor de zorg nog beter wordt. Ze noemen het niet voor niets: je leven lang leren.

Voor de meeste verpleegtechnische, en communicatievaardigheden voel ik mij zowel bevoegd als bekwaam. Maar als ik eerlijk ben, zou een herhalingsles of bijscholing aan de start van mijn carrière als verpleegkundige best van pas komen. Vreemd eigenlijk.

In haar vorige blog hoort Renée op een congres dat de gemiddelde verpleegkundige na 15 jaar opgebrand is. Dat zet haar aan het denken >>>