Blog Selma: 'Alles ligt nog open'

Het is een gek idee dat ik nu alweer in het derde jaar van mijn opleiding zit. Mijn klasgenoten en ik worden wat ouder, we weten meer en leren nog steeds. Na drie stages te hebben gehad, hebben we al heel wat gezien.

Mijn eerste stage was op een afdeling somatiek in een verpleeghuis. Het leuke aan die stage vond ik de gesprekken met de bewoners. Regelmatig werden er fotoboeken tevoorschijn gehaald en kwamen er de mooiste verhalen naar boven. Af en toe een traan, vaak een lach. De bewoners hadden vaak een CVA gehad, waardoor ze in het verpleeghuis moesten wonen. De meesten vonden dat niet fijn, ze waren opeens afhankelijk. Ik leerde er wassen en andere basiszorg te verlenen.

Mijn tweede stage was wel andere koek, een afdeling in het verpleeghuis met bewoners in de laatste fase van dementie. Ik stelde hun vragen, maar had al snel door dat zij niets meer wisten te zeggen, of uit zichzelf konden doen. Het was zorgen op een andere manier en vaak moest ik, samen met een collega, terminale zorg verlenen. Er was veel contact met de familie. De terminale zorg vond ik erg moeilijk, maar ook daar ga je na verloop van tijd beter mee om.

Voor alle verpleegkundigen die hun klinische blik willen verbeteren bieden wij het Nursing College aan, over anatomie, fysiologie en pathologie. Het is in maart, schrijf je alvast in >>>

Na twee jaar ging ik het ziekenhuis in, en kwam terecht op de afdelingen interne geneeskunde en chirurgie. Wat een wereld van verschil! Het waren geen ‘bewoners’ meer, maar ‘zorgvragers’. Alles ging een stuk sneller, sommige zorgvragers lagen maar een paar dagen in het ziekenhuis, waardoor de band met hen minder hecht was. De doorloop van patiënten was daar hoger, de mensen kwamen voor hun behandeling of operatie en gingen na een paar dagen weer naar huis. Op deze afdelingen van het ziekenhuis is het allemaal wat technischer door de vele verpleegtechnische handelingen. Daardoor verloopt de dag in het ziekenhuis dynamischer.

Het is actie en reactie, maar er is minder écht contact met de patiënt zelf. Dat ‘intieme’ miste ik wel, maar de actie vond ik juist weer leuk. Wassen en basiszorg zijn inmiddels een eitje. De verpleegtechnische handelingen zijn wel meer een uitdaging nu; hoe ging dat katheteriseren ook alweer? Zijn de protocollen hetzelfde als op school?

Deze drie ervaringen brengen me veel. Het maakt me ook nieuwsgierig naar de komende stages. Ik ben zo benieuwd naar het vervolg van mijn opleiding. Waar zal ik later gaan werken? En zal ik eerst werkervaring opdoen en dan doorleren, of andersom? Het ligt nog helemaal open en dat vind ik ontzettend leuk aan leerling-verpleegkundige zijn! 

In haar vorige blog schreef Selma over haar eerste contact met bewoners met dementie. Dat lees je hier >>>