Door de grond zakken

Als je op school oefent dan is een ‘fout’ minder confronterend dan op je stage, want naast dat je met vertrouwde klasgenoten bent is de situatie ook nog eens fictief. In tegenstelling tot een stage waarin je dan te maken hebt met echte ziektebeelden, echte patiënten en dus ook echt aan het verplegen bent.  Deze schoolperiode zijn we aan de slag met psychiatrie en omdat dit een nieuwe setting voor mij is leer ik bijvoorbeeld nieuwe gesprekstechnieken.

Tijdens het oefenen van deze gesprekstechnieken ga je soms wel eens de fout in door bijvoorbeeld een te confronterende/aanvallende vraag te stellen. Dit bespreek je dan met je docent en je gaat verder met oefenen. Oftewel je bent dus gewoon aan het leren. In het tweede jaar heb ik ook veel geleerd over pre en post operatieve zorg na een chirurgische ingreep en uiteraard ook de toetsen gehaald, maar toch ging het mis in de praktijk toen ik op een cardiologie-afdeling door drukte een chirurgische patiënt kreeg.

Ik was al een paar maanden op de afdeling, kende de structuur daar en het ging gewoon goed. Ik verpleegde patiënten zelfstandig en ik had als stagiair ervaring opgebouwd met cardiologie. Cardiologie interesseert mij ook dus daar lag het niet aan. Tot er op een dag een chirurgische patiënt werd opgenomen die een paar uur later voor cholestystectomie ging. Door drukke bezetting op andere afdelingen werd deze mevrouw bij ons opgenomen. Ik had al zoveel patiënten begeleid en verpleegd met een hartkatheterisatie dus met toestemming van mijn begeleider ging ik mij helemaal richten op mijn chirurgische patiënt. Ik las mij direct in over de operatie en bestudeerde het protocol.

De voortekenen waren goed. De patiënt wist veel van de operatie af dus legde ik vooral uit wat er na de operatie zou gebeuren en hoe laat wij haar naar de OK zouden brengen. Volgens protocol scheerde ik het operatiegebied en deed ik bepaalde controles. Ik lichtte mijn collega in dat ik zover was en dat we de patiënt naar OK konden brengen. Ze vroeg nog of ik alles volgens protocol had uitgevoerd en ja dat had ik.

Mijn begeleider en ik stonden voor de deur van de OK te wachten tot het OK-personeel gereed was. De deur werd geopend en een zuster in OK-kleding controleerde de gegevens en ging een checklist door. Heeft mevrouw haar sieraden af, make-up verwijderd en zijn haar nagels schoon? ‘Ik heb een beetje nagellak, een ketting en een ring om’, antwoordde mijn patiënt onschuldig. Aiii, wat stom, schoot er gelijk door me heen. Ik had de basis van pre-operatief verplegen gewoon over het hoofd gezien! Ik wist wat de operatie inhield, ik wist wat ze gingen doen, ik wist wat wij als verpleging post-operatief moeten doen. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. ‘Breng haar maar terug op de afdeling en kom om 10 uur terug en zorg dat ze wel klaar is!’ zei de zuster van de OK.

Natuurlijk was ik tweedejaars en had ik geen ervaring met chirurgische patiënten, maar toch schaamde ik mij zo! Ik kende de procedures, maar toch ging het verkeerd. Achteraf kan ik er om lachen. Mijn klasgenoten hebben ook wel momenten gehad waarin zij zich ongemakkelijk voelden. Dan voel je je weer echt een stagiair: een leerling-verpleegkundige die aan het leren is. Juist deze fouten zijn de grootste leermomenten, want ik weet wel zeker dat dit mij niet een tweede keer gaat overkomen, haha.