Een praatje maken

Nadat ik in de ochtend druk bezig ben geweest met de zorg, rapporteer ik de bijzonderheden. Daarna hebben mijn collega’s en ik pauze. Na de pauze doe ik nog wat klusjes en daarna neem ik meestal de tijd om even langs de bewoners te gaan.

Ik vraag dan hoe het met hem of haar gaat en of hij/zij nog iets bijzonders gaat doen deze week. Meestal volgt er dan vanzelf een gesprek en vliegt de tijd voorbij. Dit is toch een van de leukste kanten van het beroep en ik vind het dan ook jammer dat het soms niet mogelijk is door de werkdruk.

In deze gesprekken praat je niet alleen over koetjes en kalfjes, maar kom je soms belangrijke dingen te weten. Zo vertelde een bewoonster dat ze zich erg sip voelde vanwege een ruzie met haar kinderen. Na ons gesprek voelde ze zich opgelucht.

Als ik besluit om weer verder te gaan, word ik meestal vriendelijk bedankt. De bewoners geven aan dat ze het erg waardeerden. Waarop ik antwoord: ‘geen dank’ en bij me zelf denk wat voor fantastisch beroep ik toch heb!