Faalangst: jakkes!

Wat was ik blij dat ik achteraf volgens meneer al veel ervaring had met deze handeling. Want hij moest eens weten… Ik vond het doodeng!
Angst om te falen. Je kent het vast wel als leerling.

Ik herinner me nog het katheteriseren. Op zich vond ik het al gênant. En al helemaal als het niet lukte. Het zweet brak me dan uit, en de keer erna vond ik het weer net zo spannend.

Gelukkig wordt er vanuit de opleiding steeds op gehamerd dat het uitvoeren van handelingen minder belangrijk is dan het hoe en waarom eromheen.

Zelf word ik het meest nerveus van collega’s die niet de moeite nemen om een leersituatie te creëren. Het moet allemaal snel, snel. De eerste keren vergt het nogal wat tijd om alle spullen bij elkaar te zoeken. En die tijd moet je krijgen. Wat heb je eraan als een collega alles voorkauwt door snel alles bij elkaar te graaien? Ik vind dat je de handeling in zijn geheel zelf moet leren uitvoeren en daarbij hoort het verzamelen van de materialen. En daarvoor heb je tijd nodig.

Ik weet nog dat ik de eerste keer i.m. ging injecteren. Het was tijdens mijn stage in de psychiatrie. Trillend ging ik met de naald af op de vierhoofdige dijbeenspier. Mevrouw schreeuwde ‘AUW’! Ik dacht dat ik zelf onwel werd, daar word je toch ook bloednerveus van…?! Maar gelukkig wist mijn begeleidster mevrouw gerust te stellen. Ze vertelde later dat de patiënte dit theatrale gedrag regelmatig vertoonde.

Nu zet ik bij wijze van spreken een spuit met mijn ogen dicht en ook de venapunctie lukt mij op de meest moeilijk te prikken patiënten. Toch twijfel ik af en toe nog steeds: doe ik het wel goed? Ik vraag nu veel feedback. Dat helpt echt.

Wat zijn jullie ervaringen met faalangst? Zijn jullie ook wel eens bang om fouten te maken en in welke situatie het meest?