Gefrustreerde zoon

Het is namiddag op de afdeling. De dienbladen zijn opgehaald, de mensen liggen netjes in bed of zitten lekker in de stoel. Eindelijk kunnen mijn collega en ik aan onze boterham beginnen. We hebben maar 1 tussendienst, dus we eten op de afdeling.

Opeens is het gedaan met de rust. ‘Wat is het hier voor een zootje ongeregeld?’ klinkt het zo hard over de gang dat we bijna ons bestek uit de handen laten vallen. ‘Waarom ligt mijn vader nog steeds op kamer 8?’ De patiënt in kwestie deelt zijn kamer met een onrustige meneer. Aangezien het ‘code rood’ is in huis, is er geen mogelijkheid om vader op een andere kamer te plaatsen.

Ik begrijp best dat meneer moeite heeft met de situatie. Zijn vader is ziek, het is onmacht, angst voor hetgeen wat nog komen gaat. Het zijn ook vaak frustraties die op deze manier tot uiting komen.

Maar wat nu? Hoe ga ik dit oplossen? Het gezicht van de zoon spreekt boekdelen. Op het welbekende ‘we liggen helemaal vol’ en personeelstekort zit de inmiddels roodaangelopen meneer zeker niet te wachten.

Gelukkig weet mijn collega op wonderbaarlijke wijze de boel te sussen. Hoe doe je dat toch? ‘Altijd rustig blijven,’ is het bemoedigende advies. Tsja, zij heeft hier vast en zeker al veel ervaring mee.

Maar ik blijf het moeilijk vinden als de familie het niet eens is met de verzorging. En waarbij ik dan de aangewezen persoon ben die het moet oplossen. Het komt vast nog wel eens voor in mijn loopbaan, neem ik aan.

Stel je voor dat ze een klacht indienen over de afdeling… of over mij terwijl het misschien helemaal niet mijn schuld is. Met het ‘goed nadenken en rustig blijven’ in mijn achterhoofd probeer ik sindsdien op hoop van zegen de familieleden van patiënten te woord te staan. Tot nu toe nog altijd met een positief resultaat gelukkig.

Heb jij wel eens zo’n situatie meegemaakt op je stageafdeling? Hoe ging je hiermee om?