Klaar voor een nieuwe uitdaging!

In juni ben ik afgestudeerd. Ben ik dan klaar voor de praktijk? Ik denk het wel, tenminste zo voelt het! De laatste weken stel ik me steeds vaker situaties voor waarin ik moederziel alleen ben. Dan kan ik niet meer terugvallen op mijn begeleiding. En zal ik eigen beslissingen moeten nemen. Gelukkig lopen er wel nog altijd collega’s rond die meer ervaring hebben en waar ik dan een vraag aan kan stellen.

Ook kan ik me voorstellen dat het iets prettiger werkt, omdat je niet meer het idee hebt constant beoordeeld te worden. Daar had ik tijdens sommige stages namelijk moeite mee. Bij alles wat ik zei en deed had ik het gevoel gescand te worden. Gescand in mijn handelingen en in mijn manier van denken. Vaak heb ik dingen die ik dacht niet uitgesproken, want stel mijn begeleider denkt dat ik denk dat…

Als ik eenmaal afgestudeerd ben, verandert dat doemdenken, hoop ik. Je moet niet voor anderen denken, toch? Ik heb een eigen mening en daar sta ik voor! Dat mag ik ook uitspreken. Want ik ben dan volwaardig verpleegkundige met een eigen manier van denken en werken. Ik heb evenveel rechten als mijn collega’s en ik word niet meer beoordeeld.

Uiteraard ben ik voor een leven lang leren. En ik kan leren van mijn ervaren collega’s, maar zij ook van mij. Dat fingerspitzengefühl heb ik nog niet, dat zal ik moeten verwerven in de komende jaren. Ik hoop dat ik na mijn diplomering lekker aan de slag kan om aan het echt leven te proeven! Het leven van de full-time job als verpleegkundige. Geen leerling meer, maar wel een leergierige starter!

Laatstejaars leerlingen, zijn jullie klaar voor het echte leven? Heb je twijfels of ga je er gewoon voor?