Lachen man!

De stage die mij tot nu toe het meest bijbleef, is die van de psychiatrie. Wat heb ik daar gelachen zeg! Ik herinner me een meneer. Hij kwam net terug van het gesprek met de dokter. Een beetje zenuwachtig kwam hij naar me toe en gaf aan dat hij het niet eens was met de diagnose. Hij hád geen sjiezenie en diabeet.

Ik had daar vaak moeite om mijn lach in te houden. Zo ook toen diezelfde meneer aankondigde dat hij niet meer rookte. Want roken was toch echt een verslaving! Daarom rookte hij nu sigaren…

Ook in het ziekenhuis kom je wel eens zo’n situatie tegen die je nooit meer vergeet. Ik herinner me een mevrouw, ze was niet meer in staat tot verbale communicatie. Ik diende haar voor de allereerste keer voeding toe via de PEG-sonde. Zo geconcentreerd als ik was, schrok ik ervan toen ik ineens een hand op mijn hoofd voelde die over mijn haar aaide. De familie schoot in de lach. Het nam de spanning weg en dat deed mij goed.

Ook het respect van collega’s doet je dag weer opvrolijken. Als je na een lange tijd weggaat uit een team is dat meestal met gemengde gevoelens. Ik kreeg na een jaar werken op een verpleegafdeling een pakketje thuisgestuurd. Van mijn ex-collega’s. Dat vond ik geweldig.

Collega’s hebben absoluut invloed op het plezier dat je hebt in je werk. Collega’s zorgen voor de sfeer op de afdeling. Als ik met leuke collega’s heb gewerkt is mijn dag weer goed. Een steuntje in de rug, een grappig verhaal over het weekend of stiekem lachen om die stoere kerel die voor de fraxi net zo bang was als ik voor een spin. Ik zou niet kunnen werken zonder collega’s.

Niet dat ik het nodig heb…maar toch luister ik stiekem iedere morgen ‘Begin de dag met een dansje’ uit de ochtendshow van Giel Beelen. Stiekem zing ik dan mee. Want hoe geweldig is ons werk niet! Tevreden patiënten, familie en collega’s…daar doe je het toch voor?

Welke mooie of merkwaardige situaties zijn jou het meest bijgebleven?