Mijn exposure in vivo

Een tijdje geleden ben ik zelf geopereerd. Ik koos voor spinale anesthesie.
Zonder prémedicatie te hebben gehad, alleen Fraxi, werd ik de ok binnen gereden. Ik was klaarwakker. Dit vond ik niet zo erg, omdat ik ergens ook wel nieuwsgierig was naar de ingreep.

Ik was me nog goed bewust hoe de anesthesist de Dormicum via de waaknaald injecteerde en al snel herinnerde ik me weer hoe ik me voel aan het einde van een goed feest. Toch bleef ik vrij goed bij. Ze vroegen mij rechtop te gaan zitten en na een klein prikje te hebben waargenomen, voelde ik mijn onderlichaam wegvloeien. Eindelijk had ik lekker warme voeten.

Ik ontspande me en voor ik het wist was de ingreep achter de rug. Op de recovery, echter, bedacht ik me hoe het was om een dwarslaesie te hebben. Voor even was het al vrij vervelend deels geen gevoel te hebben, laat staan voor altijd!

Helaas moest ik nog een paar keer terug voor een nieuwe operatie en zo ontspannen als ik de eerste keren was, zo gespannen was ik de keren erna. Ik bedacht wat er zou kunnen gebeuren als men zich een L-cijfer vergist. Normaal gesproken ben ik een rustig persoon die niet snel in de stress schiet. Ook bij deze laatste operaties was ik naar mijn weten niet overdreven gespannen.

Aan de dosis Temazepam te zien, ’s avonds en ’s ochtends, dacht de verpleegafdeling daar toch iets anders over. Ik herinnerde me mijn oma, die ik niet zo lang geleden gerust stelde over haar operatie. Ze zouden de totale heupprothese heus wel aan de juiste kant plaatsen. Hierbij betrapte ik me erop dat het psychosociale aspect toch wel heel erg belangrijk is in ons vak.

Dat wist ik natuurlijk allang! Toch zal ik in het vervolg mijn patiënten psychosociale begeleiding bieden met in mijn achterhoofd mijn eigen angst. Van exposure in vitro naar exposure in vivo, zullen we maar zeggen.