Pijnlijke geheugentest

Het gaat om de MMSE, een geheugentest waarbij volgens bepaalde vragen en opdrachten duidelijk wordt in welke mate van verwardheid iemand verkeert.
Natuurlijk mogen wij als (leerling)verpleegkundigen niet de medische diagnose ‘dementie’ stellen, maar wel onderzoeken hoe iemand cognitief functioneert.

Ik heb mijn begeleidster nu al een aantal keer vergezeld toen ze zo’n test afnam. Ik kan je vertellen, het is heel confronterend. Tijdens de test stel je de patiënt vragen en geef je opdrachten. Sommetjes moeten berekend worden en bij een steeds terugkerende vraag mag je niet helpen.

Een vraag die bijvoorbeeld al eerder is gesteld, wordt later in de test nog eens gesteld. Daarbij mag je niet ingaan op tussentijdse vragen van de patiënt die niet relevant zijn. Dit alles omwille van een zo betrouwbaar mogelijke uitslag.

Sommige patiënten raken echt in paniek als ze een antwoord niet weten, of ze roepen dat het te moeilijk is. Ik stel me voor hoe dat zal gaan als ik in de toekomst de MMSE ga afnemen. Ik zie mezelf al zitten.
‘Weet u nog welke voorwerpen ik zojuist opnoemde?’
Patiënt lichtelijk in paniek: ‘Nee, dat weet ik niet meer! Is dat erg?’
Ik, stoïcijns: ‘We gaan door met de test.’
Dat kán je toch eigenlijk niet maken. Ik weet: het is maar voor even. Toch zal ik me daar niet echt prettig bij voelen, denk ik.

Achteraf krijgt de patiënt ook niet meteen de uitslag, want die moet berekend worden. Je laat dus in principe mensen gaan met een gevoel van onwetendheid. En dat is toch niet echt de bedoeling van ons beroep dacht ik zo.

Maar ja, misschien valt het straks wel allemaal mee en leer ik patiënten toch op de een of andere manier geruststellen. Voorafgaand aan de test dan. Tijdens het afnemen zal ik eraan moeten geloven. Dat de patiënt tijdelijk in een spinnenweb van vragen en opdrachten verkeert. Als hij daarin al niet verkeerde, want dat is juist de doelstelling van de test. Begrijp je? Verwarrend toch?

Hoe denk jij over geheugentesten? Vind je het ook zo confronterend voor de patiënt?