Psychiatrie is meer dan raar

Ik merk dat het niet het populairste onderwerp onder leerling-verpleegkundigen is, maar bij mij trekt het alle interesse. Sterker nog: ik vind het een van de interessantste onderwerpen in de gezondheidszorg. Naast deze schoolperiode had ik al wat boeken gelezen over psychologie/psychiatrie dus ik wist er al iets van.

Ook de praktijk stelde mij niet teleur. Demente ouderen bijvoorbeeld, zijn een uitdaging. Als je van veel bloed en wonden houdt dan is psychiatrie niet je eerste keus, maar dat is juist een van de redenen waarom ik psychiatrie interessant vind. Psychiatrische patiënten hebben geen last van een wond, maar lijden psychisch (comorbiditeit even uitgesloten). Je ‘ziet’ de wond niet, want deze is niet oppervlakkig, maar juist diep.

Patiënten horen stemmen of ontwijken bijvoorbeeld preventief situaties omdat ze angst hebben voor een mogelijke confrontatie. Wij normale Nederlanders vinden die mensen maar een beetje raar (Google maar is rare mensen), maar ja, wat is ‘normaal’? Ben je nog normaal als iedereen gek is? Wat ik hiermee wil zeggen is dat psychisch lijden meer is dan ‘een beetje raar’.

Een maand terug woonde ik een lezing bij aan de RUG. Het ging over het kraken van de functionele code van het brein. Er kwam een wetenschappelijk onderzoek aan bod dat aantoonde dat er tijdens de hallucinaties van een schizofreen hersenactiviteit in de linkerhersenhelft is. Dus dezelfde hersenactiviteit als er echte stemmen gehoord worden! Ik bedoel maar.

Ondanks dat ik word opgeleid tot ziekenhuisverpleegkundige heb ik toch een stage aangevraagd in de psychiatrie. Mede omdat je in de psychiatrie meer moet praten dan verpleegtechnisch handelen. Hersenen kun je invasief benaderen, maar je kunt het brein ook bereiken door te praten. Dat vind ik mooi.

Ik hoop dat mijn aanvraag wordt goed gekeurd, want ìk wil als verpleegkundige de psychiatrie van dichtbij meemaken. Daarom sluit ik deze blog af met een passende zin waarmee ik refereer aan de bestseller van Dick Swaab: Wij zijn ons brein.