Vaarwel stageplek

Het einde van mijn stage is aangebroken. Gemengde gevoelens. Aan de ene kant: eindelijk vakantie! Yes, lekker uitrusten en genieten van de zon. Zeker is dat lekker, maar aan de andere kant vind ik het moeilijk om afscheid te nemen. Afscheid van de patiënten, van de collega’s en van die specifieke tak van de verpleegkunde, de thuiszorg.

Een greep uit die laatste week.
Al sinds weken kom ik bij een jonge vrouw. Een moeilijke situatie, vind ik zelf. Ze is terminaal ziek. Samen met een collega hebben we de zorg op ons genomen. Mevrouw voelt zich op dit moment goed, gelukkig. Toch weet ik dat haar situatie uitzichtloos is.

Al die weken heb ik mijn best gedaan zo goed mogelijk voor mevrouw te zorgen. Gelukkig kregen we genoeg tijd voor deze cliënt, zodat zij veel met mij en mijn collega heeft kunnen praten. Het waren moeilijke maar ook leerzame gesprekken over haar ziekte, en haar ongelooflijke doorzettingsvermogen. Ook deelden we een gezamenlijke liefde voor katten.

Vanmorgen kwam ik voor het laatst bij haar. Ze wenste me een mooie toekomst en veel geluk in mijn leven. Tsja, wat zeg je dan? Ik heb haar bedankt voor de mooie momenten en haar sterkte gewenst met ‘alles’. Ze glimlachte en knikte begrijpend. ‘Drink er één op mij, tijdens je vakantie’, zei ze als laatste. En dat ga ik absoluut doen.

Dat was het einde van mijn stage in de thuiszorg. Al wil ik eigenlijk niet weggaan, toch doe ik dat met een goed gevoel. Ik heb mensen kunnen helpen en daar doe ik het voor!

Heb jij ook altijd aan het einde van je stage gemengde gevoelens? Welke stage is jou het meest bijgebleven en waarom juist die?