Zachtaardige begeleiders maken flutverpleegkundigen

Ik vind het lastig om een balans te vinden tussen zelfstandigheid bieden en leermomenten inlassen. Hoever laat ik vieren en wanneer trek ik flink aan de lijn? En wat moet een stagiaire eigenlijk weten? Is het flauw van mij, als ik een tweede- of derdejaars leerling boos richting boek stuur, omdat ze niet weet wat shockverschijnselen zijn? En al die pillen? Veel teveel om te overzien, maar er zou toch een minimumgrens moeten worden getrokken: dit móet je weten over de pillen die je verstrekt. Een veel gehoord antwoord van mijn leerlingen is: ‘Ik zoek het vanavond allemaal op.’ Dan moet ik dus zorgen dat dat in hun reflectie wordt opgenomen: ‘Morgen weet ik wat lasix is en wat de gevolgen zijn van bumetanide.’

Kennis overbrengen en mensen nieuwsgierig maken voor ons beroep, vind ik prachtig werk. Van die verlegen-doch-gepassioneerde bambi-ogen in een kraakwit pak. Mensen met idealen die ik hier en daar bijna was vergeten. Hun vragen beantwoorden en dan bewijzen dat ik weet wat ik doe.

Hoe was het ook alweer toen ik dit leerde? Wat ging ik vaak op mijn gevoelige snuitje. Dacht ik veel te weten en mij eindelijk overduidelijk te bekwamen, had ik iets heel belangrijks vergeten. Zaten begeleiders mij zo stevig op de lip tijdens een wondverzorging dat ik nerveus trillend steriele gazen tegen bacteriën slingerde. Wat was ik klein en kwetsbaar en een slechte verpleegkundige.

Mede door de schoppen van mijn begeleiders (nu mijn collega’s) ben ik een bijdehante, veel wetende en kritische pleeg geworden. Dat van die zachte heelmeesters is kennelijk niet alleen letterlijk waar. Zachtaardige begeleiders maken flutverpleegkundigen.

Dat vind ik dan weer heel kort door de bocht van mezelf. Maar het is waar dat je niet weet wat je nog moet bijleren, tenzij iemand je erop wijst. Je wordt niet slimmer, als mensen je niet wijzen op tekortkomingen. Nee groeimogelijkheden, bedoel ik.

Voor een fraai beroep als het onze moet je hard knokken. Vertrouwen van een patiënt en zijn lichaam in je handen moet je verdienen. Ik heb me dan ook voorgenomen om mijn eisen kenbaar te maken. Vriendelijk en respectvol, maar wel duidelijk(er). Wil jij mijn collega worden, dan ligt hier je eisenpakket. Succes!