Blog Sandra: 'Beroepsgeheim, lastiger dan ik dacht'

Toen ik duizend jaar geleden mijn diploma eindelijk mocht ontvangen, moest ik eerst nog even beloven dat ik alles geheim zou houden dat mij werd toevertrouwd. Dat deed ik zonder enige twijfel. Simpel! Of die belofte nog steeds hardop wordt uitgesproken op diplomeringen van mijn nieuwe collega’s, weet ik niet. Wel weet ik dat – ook als je niet hardop belooft alles te doen voor het behouden van je beroepsgeheim – je strafbaar bent, als je deze regel schendt. Het staat gewoon vast in de Wet BIG. En in het boek van strafrecht wordt daar nog aan toegevoegd, dat die verpleegkundige die zich daar niet aan houdt, een flinke geldboete kan verwachten of een gevangenisstraf van maximaal een jaar. Gloep.

5 uitzonderingen op het beroepsgeheim

Er zijn situaties waarin het beroepsgeheim mag of moet doorbreken. Nursing zette ze voor je op een rij>>>

Tja, dat beroepsgeheim is nogal wat waard. Zo moest ik laatst zelf nog uit de kleren in mijn ziekenhuis. Een onderzoek, dus ik kwetsbaar. En die dokter en twee verpleegkundigen hebben mij heel persoonlijk leren kennen, zeg maar. Zouden zij nu anderen gaan vertellen dat de verpleegkundige blogger van Nursing laatst naakt op hun behandeltafel lag, dan zet dat nogal een mes in mijn buik. Ik bepaal of ik anderen vertel van mijn doktersbezoek of broekuitgetrek. Zij niet.

Het voordeel is dat ik meestal al mijn geheimen hier zelf al naar buiten breng. Kan me – wat dat betreft – niet zoveel meer overkomen. Maar toch. Ik heb graag die touwtjes zelf in handen. Zo geldt dat ook voor alle (broekloze) patiënten onder mijn vleugels. Die willen zich ook veilig voelen.

Als dan de buurvrouw van mijn patiënt belt om te vragen wat er uit dat darmonderzoek is gekomen, dan weet ik heel goed dat dat geheimen zijn. Natuurlijk mag of ga ik niet in op haar vragen. Los van de dreiging van straffen, besef ik heel goed dat je niet praat over de inwendige andere mens of over zijn toekomstperspectieven.

Maar wat nu als de dominee belt? Tenminste, iemand die zegt een dominee te zijn. Iemand die ook wel iets kan vertellen over de situatie, dus hij heeft kennelijk met familie gesproken. Maar hij is geen contactpersoon. Hij wil ook geen uitslagen horen, maar wel even weten: ‘Klopt het dat deze meneer niet meer aanspreekbaar is? Moet ik nu komen voor een laatste gebed of is het nog niet zover?’ Dat zijn wel heel persoonlijke vragen. En de man in bed is inderdaad niet meer aanspreekbaar. Ik kan hem niet vragen wat hij wil. Er is geen familie hier. En nu? Lastig hoor!

En dan ligt mijn oma in het ziekenhuis. Mijn vader is contactpersoon. Maar hij begrijpt niks van de verpleegkundige verhalen. Hij vraagt mij te bellen: ‘Jij weet daar alles van, toch?’ Ik bel. Krijg te horen dat ik geen contactpersoon ben. Klopt, zeg ik. Toch doe ik mijn verhaal. Over mijn vader. De verpleegkundige wil me eerst kort afbreken en niks vertellen. Maar ik ben best aardig aan de telefoon en zeg ook verpleegkundige te zijn. Dan breng ik nog wat informatie in om dat te bewijzen. De broeder aan de lijn, verandert zijn toon en stelt voor dat ik dan misschien contactpersoon moet worden. Onder het bellen verandert hij met mij de contactpersoongegevens. Nu mag hij mij ineens alles vertellen.

De informatie kwam gewoon goed terecht, bij de contactpersoon. Met mijn oma ging het goed. De broeder en zijn collega’s waren kanjers, lief, kritisch. Toch is er een foutje gemaakt, denk ik, als ik officieel de handreiking van V&VN en NU’91 lees over ons beroepsgeheim. Een foutje, die eventueel een grote straf tot gevolg kan hebben. Beroepsgeheim… lastig hoor!

Hoe strikt is het beroepsgeheim?

Een depressieve bijna-cliënt doet een zelfmoordpoging. Het is de vraag of Annelies tegen de zin van meneer zijn huisarts mag bellen. Wat zou jij doen?>>>