Blog Sandra: 'Een doodeng beroep'

De verpleegkundige moest na een ascitespunctie geregeld de vitale functies controleren. Drukte – zo vertelde ze de rechter – was de reden dat ze dat niet zo vaak deed als was voorgeschreven. 

Bij het lezen van de casus denk ik: ‘Stom!’ Je houdt toch je patiënt in de gaten? Niet-pluisbellen rinkelen in je oren bijna voor je de patiëntenkamer oploopt? Als je die negeert, heb je ook wel straf verdiend. De patiënt zélf vertelde meerdere malen dat ze zich onwel voelde. Drukte ken ik, maar bij zo’n verhaal stopt de klok en meet je toch?

Hoewel… drukte weerhoudt mij ook weleens van routinecontroles. Als ik dan (te laat) kom meten, ben ik altijd weer blij als de patiënt kijkt, praat en ademt. In een tel ben ik weer gerustgesteld, meet ik en ren ik verder. Maar ben ik dan een betere verpleegkundige? Of heb ik gewoon nog elke keer geluk gehad?

Hoe snel overkomt je dit? Ik dien wel eens middelen toe, beoordeel situaties waarbij ik denk: ‘dit kan elk moment mislopen’. Hoe vaak slow-dansen wij niet met de patiënt over het dunne lijntje tussen leven en dood? En vaak, heel vaak, zie je wanneer een patiënt een danspas inzet óver dat lijntje en dan grijp je in. Maar zou het niet zomaar kunnen dat een patiënt – als ik even niet oplet – snel de duik neemt en níet overleeft wat ik deed? Of gewoon – zoals bij deze verpleegkundige – niet overleeft wat ik niet deed.

Deze verpleegkundige deed niets verkeerd. Ze deed alleen niets. Te veroordelen, natuurlijk, dat vond de rechter ook. Maar was dat stom? Of zou het op een vrijdag de dertiende zomaar mijn naam eens kunnen zijn in zo’n berispingsbericht op Nursing.nl? Hoe vaak wik je en weeg je niet als verpleegkundige? Stel, je twijfelt iedere dienst één keer en je werkt parttime zoals ik, en van je twintigste tot je zestigste. Dan twijfel en kies je dus meer dan 5000 keer. Zou je niet één keer mis kunnen wegen? Niet stom, maar stomtoevallig.

Even moe, even iets persoonlijks, even hoge werkdruk (komt weleens voor, toch?), even geen tijd om alles te lezen, even een rekenfoutje. En voor je het weet, is er iemand dood. Want deze patiënt stierf. Of de verpleegkundige nou stom of een superheld was op andere dagen. De patiënt is dood. Zou ik dan nog kunnen werken? Nog op mezelf vertrouwen, als het die ene keer op 5000 keuzes misging?

Deze verpleegkundige werkt niet meer waar ze werkte. De reden daarvan ken ik niet. Wellicht was ze een ster en was dit één stom foutje. Maar nu uiten haar collega’s en haar baas wantrouwen. Misschien werd ze na dit incident met de nek aangekeken. Misschien wilde ze zelf niet meer verder werken op een plek waar ze getuige was van dit sterven. Misschien heeft haar baas gezegd dat het beter was dat ze niet meer verpleegkundig-koos. Geen idee.

Moet ik voortaan gemeten bloeddrukjes ook dubbelchecken? Moet de politiek als een speer zorgen voor meer collega’s? Zou jou en mij dit ook kunnen overkomen? Wat hebben we eigenlijk toch een doodeng beroep!