Vertrouwelijke informatie

‘Ik maak er een eind aan’, vertelde een cliënt mij. Ik schrok me rot. Natuurlijk had ik een beroepsgeheim, maar dit kon ik niet voor me houden. Daar voelde ik me te onprettig bij. Ik nam contact op met een arts, en vertelde hem van de zelfmoordgedachten van de cliënt. Een goed besluit, want de huisarts schakelde direct hulp in, en nu gaat het goed met de cliënt.

Tweede Wereldoorlog

Ik merk dat cliënten -vooral op het eind van hun leven- behoefte hebben om ervaringen van het leven te ventileren. Je krijgt als verzorgende vaak dingen te horen die niet alledaags zijn. Het kunnen soms zeer bijzondere gebeurtenissen zijn. Af en toe zelfs aangrijpende voorvallen, zoals belevenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Beroepsgeheim

Ik heb al heel wat privézaken aangehoord waar ik niet met mijn collega’s over praat. Dat mag ook niet, volgens het beroepsgeheim, waar ik zorgvuldig mee omga. Maar kies ik er toch voor om iets te delen met collega’s. Zeker als het iets is wat een toegevoegde waarde kan hebben in de omgang van de cliënt. Of wanneer je in een positie komt die onprettig is, zoals de cliënt die zelfmoord wilde plegen. Ook al had hij het me in vertrouwen verteld, het voelde onprettig om dit voor me te houden. Daarnaast was het ook beter voor zijn welzijn dat ik het doorvertelde. Toch had ik toen een soort schuldgevoel; ik had mij niet aan de belofte gehouden.

Grens

Toch ligt bij mij de grens bij het medisch welzijn van de cliënt, of ik al dan niet informatie deel met anderen. Welke ervaringen hebben jullie hiermee? En waar ligt volgens jullie de grens?