Op het werk hebben we het over complimenten en feedback. Dat verpleegkundigen, ondanks herhaalde adviezen, het er bij laten zitten. Ook komt op tafel, dat ‘men’ geklaagd zou hebben over de dankbaarheid van leidinggevenden. Bazen zouden te weinig complimenteren.
Het zou waar kunnen zijn dat bazen (de mijne of allemaal) ondercomplimenteren. Echter, ik twijfel of dat aan de bazen ligt of aan de plegen. Zeg bijvoorbeeld eens tegen een verpleegkundige collega dat ze er goed uitziet vandaag. Ze zal ongetwijfeld mompelen dat het kledingstuk oud is en het haar nodig weer naar de kapper moet. Willen wij de complimenten eigenlijk wel horen?
In 2001 zei iemand tegen mij dat ik een andere carriere moest kiezen. Ik zou een slechte verpleegkundige zijn. In 2010 weet ik het moment en haar gezicht nog precies. Vorige week sprak een dokter haar tevredenheid uit over mijn organisatiekundigheid. Dat weet ik waarschijnlijk volgende maand niet meer. Ligt het dus aan de boodschapper of aan de ontvanger, als ik mij ondergewaardeerd voel?
Na een drukke late dienst smeken ik en collega’s om extra collega’s voor morgenavond. Mijn baas toont zich bezorgd en betrokken, maar geeft aan dat er niet meer personeel wordt ingezet. Wat blijft hangen is een in de steek gelaten gevoel. In de loop van de avond en drukte, zijn wij het er steeds meer over eens dat onze bazen niks om ons geven.
Natuurlijk kan het mijn baas wat schelen. Uiteraard zou zij graag na elke indrukwekkende dienst meer hulp inzetten. Extra plegen kosten echter geld, waarover zij niet beschikt. Geen geld, geen plegen, maar dat betekent niet geen interesse. We hebben het erover. Ik stel voor dat er nadrukkelijker wordt benoemd, als bazen zien hoe verpleegkundigen hard werken. Ik ben benieuwd of zij het zien en ik het hoor.
Wat zou jij van je baas willen horen of zien? Wanneer geloof jij een compliment?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account