‘Wat ik je nu ga vertellen, mag je tegen niemand anders zeggen!’ Niet vaak word je als verpleegkundige echt in vertrouwen genomen.
De cliënten mogen er in de thuiszorg natuurlijk vanuit gaan dat wat zij tegen een verpleegkundige niet zomaar wordt doorverteld. Want hebben wij niet bij onze diplomering de belofte van geheimhouding afgelegd? Ik weet het nog precies: ‘Ik beloof dat ik geheim zal houden hetgeen mij in de uitoefening van mijn beroep als verpleegkundige als geheim is toevertrouwd of wat daarbij als geheim te mijner kennis is gekomen of waarvan ik het vertrouwelijke karakter moet begrijpen.’
Ik woon in een dorp en ook daar verlenen wij als VTT-team zorg. Vaak in terminale situaties, en dan weet meestal het halve dorp ook wel dat het niet goed gaat. Gelukkig weten mijn vrienden wel dat ze daar verder niks over hoeven te vragen want van mij krijgen ze niets te horen.
Wel praat je wel eens met collega’s over een situatie, maar dan geef je meestal ook aan de cliënt door dat je het met een collega gaat bespreken. Vaak gaat het dan om zaken waar je met een vakgenoot van gedachten wilt wisselen om zo de cliënt beter te helpen.
Het wordt wel moeilijker als je een situatie tegenkomt waarin de cliënt – of de familie – geheimhouding van je vraagt, en dat je daar dan ook tegen de collega’s niks over mag zeggen. Ik weet ook wel dat ik als verpleegkundige geen automatisch beroep kan doen op mijn geheimhoudingsplicht, en dat ik zelf ook moet toetsen hoe absoluut die plicht is.
Toch heb ik anderhalf jaar geleden zo’n situatie meegemaakt en tot op de dag van vandaag komt het voorval nog regelmatig terug in mijn gedachten. Ik worstel dan eigenlijk met de vraag: hoe absoluut is nou die geheimhoudingsplicht. Moet ik ten allen tijde geheim houden hetgeen mij in de uitoefening van mijn beroep als verpleegkundige als geheim is toevertrouwd?! Wat vinden jullie?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account