De commotie rondom de plascontracten doet verzorgende ig Gentry Trompetter –werkzaam in een verzorgingshuis- pijn. ‘Hoeveel ontevreden geschreeuw wij moeten verdragen, is niet uit te leggen.’ Voor Tijdschrift voor Verzorgenden schrijft ze een gastblog.
‘Zuster, wil je me naar het toilet helpen?’
Dit vraagt ze om de twintig, dertig minuten. Het resultaat is minimaal. De angst om incontinent te zijn is zo groot, dat ze het liefst op het toilet blijft zitten. ‘Ik ben zo bang dat ik stink zuster.’ Zelf heeft ze een verzoek gedaan om een katheter te krijgen. De arts wil hier niets van weten. Een katheter is namelijk niet een middel voor gemak maar alleen medische noodzaak.
Zij is niet de enige, toiletbezoekjes zijn op vier handen niet te tellen per dag. Laatst plaste ik zelf bijna in mijn broek. Ik stond alleen op de afdeling, en drie mensen hadden hulp nodig bij de toiletgang. Ik help de zorgvragers eerst, en leeg dan mijn eigen blaas. Ik lees dat schreeuwers zich druk maken: waar halen wij het lef vandaan om iemand na onze koffie pauze te helpen? Sorry. Ook wij moeten drinken.
De commotie rondom de plascontracten doet mij enorm veel pijn. Ik ben een persoon die van haar passie haar beroep heeft mogen maken en besef met dit soort berichten telkens weer hoe ondergewaardeerd ons beroep is. Wij zijn als verzorging de mensen die alle shit over ons heen krijgen. De arts maakt een beslissing, wij leggen deze uit aan familie. De uitdrukking don’t shoot the messenger is dagelijks te gebruiken. Hoeveel ontevreden geschreeuw wij per maand verdragen is niet uit te leggen. En we blijven vriendelijk lachen en ons in alle bochten te wringen om te voldoen aan alle verzoeken.
Ook ik heb wel eens iemand een toiletbezoek geweigerd. Omdat ik lui ben, zegt een vreemde van de zorg daarop. Daadwerkelijke reden: zorgvrager wil om de minuut naar het toilet en probeert dit met ongewenst gedrag voor elkaar te krijgen. Vergevorderde dementie, veel agressie en geschreeuw. Onze oplossing?
Een A4tje op de muur met grote letters.
U kunt naar het toilet om:
8:00 10:00 12:00 14:00 16:00 18:00 20:00
Dit is niet uit luiheid. Dit is niet om te pesten. Dit is niet omdat ik haar een inco aan wil doen. Deze regel werd gecreëerd om in haar hoofd en op de afdeling rust te creëren. Wanneer het nodig was ging zij uiteraard vaker naar het toilet.
Het doet zeer om de reacties te lezen onder de Facebookberichten. Het stoort me hoe mensen zonder enige kennis ons lui en slecht noemen. Wij werken in de zorg, om te zorgen. Niet om te zitten. Voordat er geoordeeld wordt over de zorg, praat eens echt met een verzorgende. Vraag eens waarom iets in een zorgplan gezet wordt. Vraag eens door.
Wij zijn in de zorg ook maar mensen. Werken met de middelen die je hebt, kilometers lopen per dag terwijl je zelf ook moet plassen. Wanneer de meesten van de Facebookschreeuwers met de feestdagen op de bank hangen, lopen wij door de gangen om iedereen op het toilet te helpen. Ik weet het wel, ik moet me niet zo opwinden over dit soort onderwerpen. Maar als je knettergek op je vak bent, voelt het als een persoonlijke aanval. Ik zie al mijn collega’s ploeteren terwijl er personeel te kort is. En dit moeten wij dan op onze vrije uren terug lezen? Al het geschreeuw om plassen. In plaats van een bedankje, worden mensen in de zorg steeds maar weer slecht neergezet.
Graag gedaan hoor!
Volg Tijdschrift voor Verzorgenden op Facebook >>
Gentry heeft een eigen weblog. Klik hier om deze te lezen >>
Lees ook de vorige gastblog: ‘Twee zussen onder de douche’ >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account