Sandra volgt het nieuws over de stiptheidsacties in de umc´s op de voet en is klaar voor de barricades. Actie voeren door gewoon je dienst te draaien en je pauzes te nemen. Dat kunnen we allemaal wel toch! (Maar dan ook wel echt állemaal.)
De verpleegkundigen in de UMC’s plannen stiptheidsacties omdat het zo niet langer kan. Ze willen een salarisverhoging en betere arbeidsomstandigheden in de onregelmatigheid en voor de zestigplussers (die al veertig jaar de zorg overeind houden).
Tja, weet je wat het is… minder salaris, minder aanzien. Zij die intelligent en onmisbaar zijn, kiezen heel slim eieren voor hun geld en worden écht geen zorgmedewerkers. De helft van de inzet levert immers in andere sectoren geregeld een groter salaris op.
Dus de intelligenten lopen we mis. O sorry, niet dat jullie dom zijn. Nee, jullie denken alleen (heel dom) met je hart. Dat levert dus minder geld op. En minder pauzes. Minder rust. Meer lichamelijke ongemakken. ’s Nachts werken en in de weekenden en met kerst…
Jullie zijn niet dom. Jullie die het verschil maken in de zorg zijn kanjers. Maar het is wel dom, dat we dit nog altijd pikken.
Ik (de oproerkraaier) roep tegenwoordig tegen mijn verpleegleerlingen dat ze het niet moeten pikken. ‘Kijk om je heen’, zeg ik in de klas, ‘jullie zijn met twintig. En jullie hebben allemaal op je werk nog minstens twintig collega’s. Tel die allemaal bij elkaar op. Zeg met zijn allen “dit werk doen we alleen nog onder ónze voorwaarden” en leidinggevenden kunnen niets meer beginnen.
Directeuren, managers, politiek, zij die aan de touwtjes trekken, die trekken helemaal niet aan de touwtjes. Als wij ons met zijn allen zouden organiseren, dan hadden wíj het heft in handen, hoor.
‘Maar wij kunnen helemaal niet staken’, roepen dan altijd een paar. Dat zou ten koste gaan van de patiënten. Waar. Maar… de zorg nu gaat ook ten koste van hen. Als we fouten maken, als we geen tijd hebben voor kwaliteit, als we alleen nog maar brandjes blussen. Ook dat kost veel geld.
Een groepje dappere UMC-verpleegkundigen plant nu dus stiptheidsacties. Ik lees mee. Wat gaan ze doen? Kan ik dat ook tegen mijn studenten zeggen? Kan ik ze inspireren. Nou… ze werken dus alleen nog maar hun diensten. O en ze houden hun pauzes!
Echt. Ik ben er stil van. Wil heel hard lachen en huilen tegelijk. Ze werken dus, zoals ze worden betaald. Dat zal de bazen leren. De politiek leiders. Haaa!
Het is toch ongelofelijk dat, wanneer we werken (en rusten) zoals dat hoort, de zorgwereld dreigt in te storten. Geen extra diensten bij ziekte draaien. Geen pauzes overslaan. Dat dat al een punt maakt. Dat is geen actie, dat is nood.
En dan aan de andere kant weer zo simpel. Gewoon werken waar je baas je voor betaalt. Juridisch heeft dat geen gevolgen. Je houdt je pauze en kletst wat met collega’s (weet je nog hoe ze eruit zien?) in plaats van deelnemen aan artsenvisites en spoedopnames.
En ja, daar lijdt dus de zorggebruiker onder. Omdat er ’s avonds geen collega komt. Omdat jij niet extra werkt. Maar moet je eens kijken hoe snel dingen veranderen. Als we het tenminste met zijn állen doen. Alle zorginstellingen tegelijk. Pauzes vieren en naar huis als je dienst eindigt. Een betere wereld; hoe gemakkelijk kan het zijn?
Noot
1 www.nursing.nl/verpleegkundigen-umcs-plannen-stiptheidsacties/
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account