Reanimeren heeft nogal impact. Zo praat je met je patiënt, zo geeft hij ineens geen antwoord meer. En dan?
Dan druk je op de reanimatiebel, collega’s stromen toe. Samen ga je reanimeren, de AED halen en in werking stellen, het reanimatieteam bellen, de familie waarschuwen en zaalgenoten opvangen. Het is hard werken met het hart in je keel. Jouw enige redding is veel versterking en dan maar hopen op een goede afloop.
Nu in mijn ziekenhuis op elke hoek een AED hangt, moet ook iedere medewerker worden geschoold voor het gebruik ervan. Er zijn namelijk ziekenhuismensen die denken dat je, met een AED-sticker op de borst, niet meer hoeft te ‘drukken en blazen’. Dus geeft mijn collega AED-les.
Op de poli hangt ook zo’n apparaat. Mijn collega reist af naar de poli-collega’s. Ze houdt haar interactieve praatje. Wanneer is een reanimatie nodig, wat is gaspen, waar hangt hier het AED-apparaat? Tot zover hangen de poli-mensen aan de lippen van mijn collega. Het is fijn om weer even aangescherpt te worden voor het geval van een noodgeval.
Op mijn afdeling is alles gestroomlijnd. Ieder kent zijn rol, maar alles is ook aanwezig. Bij ieder bed is een alarmknop, dus collega’s stromen toe bij panieksituaties. Ook op de naastgelegen afdeling rinkelt dan luid het alarm, dus er zijn dubbele mankrachten aanwezig. Maar hoe is dat op een poli? Niet iedere medewerker draagt een pieper. Hoe weet de één dan van de ander dat er acuut versterking nodig is? De polimedewerkers halen hun schouders op. Gelukkig hebben ze eigenlijk nooit een reanimatie, lachen ze.
De volgende dag zakt er een patiënt in elkaar. Zijn ogen kijken niet meer en zijn mond beweegt als een vis op het droge. En nu?
Heb jij weleens een reanimatie meegemaakt? En wat viel jou het meest op of tegen?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account