Een ziekenhuisafdeling is dynamischer en complexer in vergelijking met een verzorgingshuis (mijn eerste stage). Soms lijkt het wel een fabriek: patiënt A gaat weg en patiënt B komt meteen binnen. Ik noem het: ‘het ziekenhuisproces’. Alle patiënten ondergaan het, maar iedereen ervaart het anders.
Op de afdeling kwam een man te liggen, laten we hem meneer Vonk noemen. De diagnose moest nog gesteld worden, dus niemand wist nog precies wat er aan de hand was. Wel wisten wij dat meneer af en toe pijn op de borst had.
Meneer Vonk is een spontane en gezellige man. We hebben veel gepraat, soms ging het over auto’s, maar het onderwerp kon ook afslaan op de mooiste club van het land: FC Groningen :-). Zo is het een aantal dagen gegaan. De dag begon met een lach en eindigde ook met een lach.
Totdat meneer een hartkatheterisatie (CAG) onderging. Want tot zijn grote verbazing bleek hij meerdere vernauwde kransslagaders te hebben. Meneer Vonk had het erg moeilijk met de uitslag. Hij raakte geëmotioneerd. De man die zo van een grap hield, lag plotseling in tranen in zijn ziekenhuisbed.
Uiteindelijk kreeg hij een `omleidingsoperatie’ (CABG) en daar wilde hij echt alles over weten. Ik heb hem toen een uitgebreide voorlichting gegeven. In het bed naast meneer lag ook een patiënt die een CABG had ondergaan. En hij beantwoordde ook veel vragen.
Uiteindelijk ging meneer Vonk naar een academisch ziekenhuis voor de CABG. En toen sloot het hoofdstuk. Want patiënt B stond al klaar.
Meneer Vonk was een patiënt die mij zal bijblijven. Want het begon met lachen maar veranderde in tranen. En dat vind ik zo bijzonder aan het werk van de verpleegkundige. De emotionele veranderingen die zich plotseling bij patiënten kunnen voordoen. Bij elke patiënt is het weer anders en van die afwisseling houd ik wel.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account