Verpleegkundige Tommie leert van een eenzame cliënt in de thuiszorg een wijze les die hij nooit zal vergeten.
‘Goedemorgen mevrouw, hoe is het met u?’
‘Het gaat wel menneke, maar we zijn er nog!’ Dit zei een cliënt altijd tegen mij als ik vroeg hoe het met haar ging.
Soms kom je in je werk mensen tegen waarmee je een speciale band krijgt. Een goede ‘klik’ zeg maar. Deze mevrouw was daar zeker één van…
Ze was 94 jaar. Ze had bijna niemand meer om haar heen, alleen de huishoudelijk hulp, de zorg en een zus in Australië. Dat was het. Haar man was al heel vroeg gestorven en ze hadden samen één zoon. Deze zoon was enkele jaren geleden ook overleden. Hij was drugsverslaafd en pleegde uiteindelijk zelfmoord. Mevrouw heeft dit nooit kunnen verwerken. Ze sprak er weleens over, maar dan stonden de tranen in haar ogen.
‘Je leeft maar één keer, menneke!’
Mevrouw was ziek: ernstig hartfalen en ze zag nog maar voor 40 procent. Ze leefde alleen nog maar binnenshuis en werd bij de kleinste inspanning al moe. Voor haar hoefde het allemaal niet meer. Dit zei ze altijd vol overtuiging. ‘Ze mogen mij best komen halen, menneke, maar ja alles op zijn tijd, God heeft wel meer te doen.’ Ze nam het leven zoals het kwam. Ondanks haar situatie en alles wat ze had meegemaakt bleef ze toch positief. Ze zei altijd: ‘Je leeft maar één keer, menneke, je moet genieten. Voor dat je het weet zit je er ook zo bij, zoals ik nu.’ Dit zei ze met dan een lach, haar humor en zelfspot waren altijd geweldig. Maar achter deze humor zat ook en keiharde vervelende waarheid. Mevrouw was eenzaam en alleen, al sprak ze hier niet over. Maar ze was altijd intens gelukkig als er iemand op bezoek kwam.
TvZ interviewde Tommie over zijn blog, die in anderhalve maand tijd 10.000 likes op Facebook heeft. Dankzij de blog kiezen mannen voor de zorg. Lees meer >>
Als ik verder moest met mijn route zei ze altijd: ‘Moet je alweer gaan, menneke? Ja, je zult wel meer te doen hebben…’ Ik zag dan aan haar dat ze het oprecht jammer vond. Mevrouw en ik konden het goed met elkaar vinden. We hadden altijd leuke gesprekken en konden om elkaar lachen. Als ik bij haar was geweest, voelde ik me altijd een beetje geïnspireerd maar tegelijkertijd had ik ook medelijden. Want ik wist dat ze niemand meer had om mee te praten. Dat vond ik vervelend en naar.
Op een gegeven moment kreeg ik te horen dat mevrouw was overleden. Thuis in haar stoel waar ze altijd zat. Waarschijnlijk had mevrouw een hartstilstand gehad. Toen ik dit hoorde raakte mij dit echt. Ik kon er bijna om huilen. Dit heb ik niet snel maar nu was het anders. Ik had een goede band met mevrouw, ik kon veel van haar leren en ze was altijd positief. Dit vond ik zo mooi, dat ze ondanks haar situatie, altijd interesse had in andere mensen. Ze had een goede kijk op het leven en ze had veel mensenkennis. Het was een geweldig mens.
Ik had er vrede mee dat mevrouw was overleden. Mevrouw wilde ook helemaal niet meer maar ondanks dat ging ze toch door. ‘Het komt zoals het komt’ zei ze altijd. Ik heb veel van haar kunnen leren door de manier waarop zij naar dingen keek. Dit vergeet ik nooit meer.
Zelf ben ik eerder geneigd om naar de slechte dingen te kijken in plaats van naar de goede. Wat ‘zwaar op de hand’ zeg maar. Ik heb hier vroeger veel last van gehad. Nu nog steeds, maar in veel mindere mate. Door mijn contact met mevrouw ben ik hierin gegroeid. Niet dat ik nu ineens anders in het leven ben gaan staan. Maar het heeft wel degelijk invloed gehad op mij als persoon. Hier zal ik mevrouw eeuwig dankbaar voor zijn.
Ik werk in de zorg en daardoor kan ik veel voor mensen betekenen. Maar de mensen waar ik kom kunnen ook heel veel voor mij betekenen. Dit maakt het werk zo mooi en daarom ben ik dankbaar dat ik dit werk kan doen!
Tommie (26) is werkt als verpleegkundige in de wijkverpleging, en schrijft over zijn belevenissen op zijn eigen blog >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account