Natuurlijk moet het zuiniger in Nederland. Maar tot welke prijs?
Zo hebben wij op onze afdeling twee secretaresses die door zuinigheid worden ondergewaardeerd. Ach, misschien moet ik helemaal niet klagen, net als zij. Toen het vorige week de Dag van de secretaresse was, kregen zij heel attent een bloemetje. 1 bloemetje. Voor 2 mensen tegelijk. Niet voor thuis dus.
Het weekend zie ik een apotheekcollega zweten door financiële beperkingen. Elke vijf minuten belt er een verpleegkundige met een weekendverlanglijstje. Tussen het bellen door, zoekt ze het bestelde, ze controleert, vult in en zet klaar. Ze moet mij ontvangen en al die anderen en ondertussen noodmedicijnen leveren voor alle ouderenzorginstellingen van onze zorggroep. Zij draait een hele werkdag in een paar uren. Gelukkig werkt zij slechts 1 weekend per 2 maanden, dus ze mag niet klagen, zegt ze.
Ook mijn weekend loopt anders door bezuinigingen. Ik werk op reuma. Daar gaan mensen met weekendverlof om te kijken hoe ze thuis bewegen en belasten. In het weekend loopt mijn afdeling leeg. Dus toen er op vrijdag – na een dag van contacten leggen en band opbouwen – slechts 3 patiënten overbleven, moesten we die verplaatsen. Onze afdeling moest sluiten. Lichten uit, geen voedingsassistente, geen gepoets, koelkast op slot.
De 3 patiënten moesten vrijdagmiddag naar de oncologieafdeling en dan zondagochtend weer naar reuma. Op oncologie brandden de lampen toch al en daar pasten nog wel wat reumapatiënten. De patiënten vonden het spannend, verdrietig, onrustig, maar uiteindelijk wel prima.
Ineens had ik geen werk meer, nu er een slot zat op de reuma. Dus moest ik naar de longafdeling. Ik heb er heerlijk gewerkt. Ik ben uitgedaagd en heb leuke contacten gelegd. Ik zal dan ook niet zeuren. Maar, net als vrijdag, huilde er een patiënt toen ik wegging: ‘Kom je morgen niet weer? Het voelt zo goed bij jou!’
Nu heb ik kanjers van collega’s die mijn werk fantastisch overnemen. Op oncologie en op long. Maar ik had daar ook kunnen zijn. Bij de 1 of bij de ander. Mijn werk afmakend, het opgebouwde vertrouwen voortzettend. Dat was dus niet het geval. Vanwege zuinig- en verstandigheid.
Ik heb lekker gewerkt op 3 verschillende plekken in 4 dagen. Ik red mij wel, want ik ben nog ‘jong’ en flexibel als een verpleegkundige. Maar de blik in de ogen van mijn patiënten doet me toch twijfelen: doen we het allemaal nog wel goed?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account