Inge komt uit het ziekenhuis. Zij heeft net een zware hersenoperatie achter de rug. Ze had kanker en daarna een operatie. En nu mag ze weer opgelucht naar huis. Hoewel.
‘Aan alle verpleegkundigen,’ richt Inge een kritisch stuk in de krant. We komen niet zo goed uit de bus. Inge spreekt niet over de zorg, maar heeft het over het beleid ten aanzien van de indicatiestelling voor thuishulp. Aan haar bed verschijnt een verpleegkundige, die met haar spreekt over haar thuissituatie. Vanwege de zware operatie heeft Inge nog hulp nodig na ontslag.
In haar ingezonden brief lees ik Inge als een jonge vrouw, niet dom, wel eenzaam. Ze vertelt over haar ouders die met kater aan haar bed verschijnen ‘s middags. Over haar moeder die vindt dat Inge haar heel wat problemen bezorgd weer met haar tumor. Deze mensen komen slechts één keer tijdens haar ziekenhuisverblijf. ‘Gelukkig,’ noemt Inge dat. Verder heeft ze eigenlijk geen familie. Inge krijgt geen bezoek.
Als de operatie achter de rug is en Inge weer aan haar huis wordt toevertrouwd, verschijnt er een transferverpleegkundige. Zo iemand met strikte instructies: als het niet nodig is, mag Inge geen hulp thuis. Tenminste, niet betaald door de staat. Inge omschrijft een pijnlijke verhoring van de transfermevrouw. Heeft ze dan werkelijk niemand die voor haar kan zorgen thuis? Ouders? Zussen dan? Buren misschien? Inge moet vele malen herhalen dat ze niemand heeft.
Naast de ellende van de tumor, wordt ze er nog even hardhandig op gewezen dat ze er alleen voor staat. Daar ligt ze, schrijft ze, binnenstebuiten gekeerd. Verzwakt door ziekte en een gebrek aan steun en plat gewalst door het systeem. Inge krijgt uiteindelijk thuiszorg, maar ten koste van haar waardigheid.
Zoals Inge zie ik meer mensen die moeten vechten om hulp te krijgen. Of die het gewoon niet krijgen. Zo te zien had Inge ‘gelukkig’ (?) geen kinderen of partner. Want anders hadden die waarschijnlijk de zorg op zich moeten nemen. Dan had Inge ‘gewoon’ geen zorg gekregen van Nederland.
Of als Inge nu 80 was en een lieve echtgenoot had van evenzo 80. Dan had die oude eega moeten stofzuigen en helpen met de ADL, want die zat immers toch achter diezelfde geraniums. Alleen als de eega ook kwaadaardigheid had of andere aantoonbare ellende, zou de thuiszorg arme Inge van 80, helpen na haar hersentumor.
Moet je verdorie gestraft worden met zorgloosheid, als je jong kanker krijgt? Of als je partner tot het einde van dagen bij je blijft? Ik begrijp dat we kritisch moeten kijken naar het rondstrooien van thuishulp. Kijk gerust naar iemands inkomen om te zien, wat wordt vergoed. Schakel mantelzorgers maar in. Maar vergeet niet de hulpvrager in de ogen te kijken.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account