Sandra barst van de herinneringen over hoe ze vroeger werkte. Wassen met een kom en washandjes, ijzen en föhnen, tempen in blote billen. Het is de vraag of we in de toekomst ook zullen lachen om de huidige manier van werken.
Ik zie mij nog. ’s Ochtends. Met een beleefd kuchje verzocht ik iedereen op zijn zij plaats te nemen. Gordijnen dicht. Deken aan de kant. Billen bloot. Thermometer. Mijn hemel wat is dat een stuk minder tijdrovend en vooral minder gênant geworden met de oorthermometer. En de oorthermometer, zo zei Braun, was beter dan de rectale. Dus makkelijker, prettiger en preciezer. Prachtig. Tegenwoordig is er een huidsensor. Hoef je in zijn geheel dat lijf niet meer binnen.
Of wat dacht je van deze flashback… een plens op je voeten, een plons op het kastje, schuifelend met een zware, metalen schaal. Twee washandjes, twee handdoeken, twee waskommen, stukje zeep. Soppen, uitspoelen, afnemen, drogen. Dat was de was. Vanwege hygiënemaatregelen is de waskom bij ons verbannen. Iedereen die ADL-hulp nodig heeft aan het bed, krijgt magnetronwashandjes. Open scheuren, hand erin, hand langs huid, aankleden. Ik was in een tiende van de tijd dezelfde patiënt.
Ooit was ijzen en föhnen nieuw en zeer van belang tegen decubitus. Maar plots gingen we daar om lachen. Wat een gekkerds waren we geweest. Neehee, er moest worden gesmeerd. We smeerden flinke klodders wit op stuit en hakken. Smeren om het smeren. Om de doorbloeding te bevorderen. Of toch niet, bleek dan weer later. En het schapenvachtje mag alleen nog bij de Ikea.
Een longembolie, althans een patiënt met deze diagnose, kwam dagen aan een infuus met heparine. Moest dagelijks een paar keer worden geprikt om de stolling bij te stellen en mocht al die dagen niet uit bed. Nu leren ze op dag één zelf fraxodi te spuiten. Kunnen ze op dag twee of drie thuis verder herstellen.
We hadden dames- en herenzalen. En van die ruwe, zachtgele spreien op de bedden. En overal lakens, strak gevouwen. We hebben onze eigen wattenstaafjes gedraaid. We kookten spuiten uit. We poetsten handmatig de po’s. Verpleegkundigen droegen kousen met naden en stijve kapjes en kragen. Nu lopen we in alle tinten grijs bepierced en getatoeëerd rond. Wat is er veel veranderd en wat hebben we al een boel overtuigingen losgelaten.
Het maakt wel dat ik me afvraag: in hoeverre doe ik het vandaag echt op zijn best? Wat vinden ze morgen van me?
Wil je reageren? Registreren kan heel eenvoudig én gratis.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account