Ze wilde niet meer leven. Wij verzorgenden hoorden dit elke dag uit haar mond.
Onze cliënte was eigenlijk best nog ‘redelijk’ van gezondheid. Maar voelde zich zo intens eenzaam. Toen ze pas bij ons kwam wonen, werd er eerst gedacht; ach, ze eet zo weinig door de verhuizing. Na een aantal maanden werd er gezegd door de huisarts dat ze depressief was. Ondertussen werd ze magerder en magerder. Ze wilde niet meer leven, ze was er klaar mee.
Stoppen met drinken
Met veel bezorgdheid als ze weer niets op had, probeerden wij haar de consequenties duidelijk te maken: ‘Als je niet eet, leef je niet lang meer hoor…’ Maar dat was nu net haar bedoeling… En omdat ze altijd al aan de magere kant was geweest, kon haar lichaam het relatief lang volhouden. Totdat ze ook het drinken staakte, vanaf dat moment ging het erg snel.
Ze kwam op bed en met haar kinderen om haar heen, leefde ze nog een paar dagen. Er werd bijna niet gesproken door de familie. Ze waren eigenlijk boos op hun moeder dat ze hiervoor had gekozen. Er heerste een beklemmende sfeer. Ik had begrip voor zowel de cliënt als de familie.
Uitgemergeld
Ik vond het vreselijk om haar uitgemergelde lichaam te wassen. De botten staken bijna door het gortdroge velletje heen. Op een vroege ochtend, op het moment dat de familie net even weg was, hoorde ik haar rochelend ademen. Een paar teugen, en even opende zij haar ogen om daarna ze voorgoed te sluiten. Ze had zelf de regie genomen, haar wens was uitgekomen.
Wat kun je doen als je cliënt stopt met eten en drinken? Lees het hier >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account